انتشار گزارش های دبیرکل و گزارشگر ویژهء سازمان ملل با واکنش های تند کارگزاران نظام در طیفی از دشنام تا انکار روبرو و موج هایی از توهین و ناسزا نثار آنها شده است. از جمله، محمد جواد لاریجانی، دبیر ستاد حقوق بشر قوهء قضاییه(!)، در شبکهء دوی سیمای ولایت مطلقه فقیه گفت: «[احمد شهید] تشخیص نمی دهد که قصاص غیر از اعدام و یک قانون بسیار پیچیده است که حق فرد خصوصی است لذا قصاص اختلاف و کینه را حل می کند و سبب می شود که حکومت جامعه را به بخشش تشویق کند، از این رو، آنها باید از ما تشکر کنند»!

رسانه های رژیم اعلام کردند: «شماری از دست اندرکاران سینما و روزنامه نگاران و دانشگاهیان خواستار آزادی پنح سرباز شدند که گروه جیش العدل آنها را به گروگان گرفته. از مقام های با نفوذ جهان و سازمان ملل خواسته اند به عنوان عملی انسان دوستانه همهءM توان خود را برای آزادی این سربازان بکار گیرند تا این جوانان ما، این سربازان بی گناه گروگان گرفته شده به دامان خانواده های نگرانشان باز گردند.» آن بخش از جامعه هنری ایران که نه علیه رژیم حرفی می زند و نه به نفع رژیم ورود می کند باز شرف دارد به این بخش که هر جا رژیم نیاز دارد احساس انسان دوستانه! ومسئولیت! اجتماعی شان گل می کند.

حجت‌الاسلامی، به نام سیّد عباس نبوی، در شب جمعه‌ای از جمعه‌های سال نود، پشت میکروفون رفته و برای پیروان «ولایت» نطقی در چگونگی ِ رفتن بیست تن از اعضای کانون نویسندگان ایران به دیدار خمینی پس از ورود او به ایران ایراد فرموده است که شنیدنی و خندیدنی است. این نطق را پایگاه خبریِ انتخاب در تاریخ بیست و پنج فوریه دوهزار و چهارده با عنوان: «علاقۀ شدید مرحومه سیمین دانشور به امام(ره)» منتشر کرده است. نخست به نقل کامل فرمایشات این «حجت» اسلام- نمی‌دانم شاید هم این «آیتِ» الله، یعنی «نشان» خدا در روی زمین- بپردازیم تا خوانندگان این مطلب مثل خود من از خواندن آن حالی بکنند، حالی که البته زود گذر است و بیدرنگ جای خود را به حیرت و تاسف می‌دهد.