دموکراسی؛ واژه ای با چند معنا

سکولار دموکراسی، بصورتی بديهی، زمينه ساز پيدايش آلترناتيو حکومت های مذهبی و ايدئولوژيک بوده و تحقق آن تنها در نبودن اينگونه حکومت ها قابل تصور است. بر اين اساس چه ضروتی وجود دارد که بخواهيم، هر بار در پی عنوانِ جنبش سکولار دمکراسی، بر «انحلال طلبی» نيز تأکید کنیم؟ مگر نه اينکه بنياد اين اندیشه عملاً و در واقعيت بر طلب انحلال رژیم های مذهبی و ایدئولوژیک استوار است و فلسفهء وجودی جنبش سکولار دمکراسی انحلال هر حکومت مذهبی و ایدئولوژیک در خود دارد؟ پاسخ اين پرسش ها را بايد در اعوجاج برخی از مدعيان سکولار دموکراسی جستجو کرد...

این اواخر نشانه هایی به چشم می خورد که حاکی از تغییر اساسی رویکرد مبارزان سیاسی، نسبت به انقلاب است. مقالاتی از کرانه های طیف اپوزیسیون، در تأیید گزینهُ انقلاب منتشر شده است که به صراحت لزوم انقلاب را برای خلاصی از دست رژیم اسلامی می پذیرد یا توصیه می کند. آنهایی هم که از مقالات بقیه تغذیه می کنند و، بعد از فرجهُ احتیاط، مطالب دیگران را به حساب خود بازنویسی می کنند نیز، چنانکه انتظار می رود، کم کم پچ پچ انقلاب را شروع کرده اند.

روند رویدادهای جهانی نشانگر آن است که نظم و نزاکت متداول بین‌المللی، که پس از جنگ دوم جهانی و به ویژه پس از سرنگونی نظام کمونیستی در جهان مستقر شده بود به علت ضعف آشکار رهبری در غرب در معرض خطر جدی قرار دارد. تداوم کشتار بیش از یکصد هزار مردم بیگناه و بی‌خانمان شدن میلیونها نفر دیگر از مردم سوریه، تجاوز آشکار رژیم ولادیمیر پوتین به یک کشور همسایه و توسعهء تروریسم اسلامی در خاور میانه و آفریقا جملگی به گونه‌ای مستقیم و یا غیر مستقیم با ضعف مشهود رهبری در آمریکا و اروپا مرتبط اند. یکی از نتایج نا‌خواسته و تبعات این تزلزل و عدم تعهد به مبانی دمکراسی و حقوق بشر در برابر زیاده ‌روی‌های بی‌شرمانهء رژیم‌های دیکتاتوری به نحوی روز افزون قابل مشاهده است.