امروز ورزش ایران، قهرمان ملی ندارد!

کلید پیدا و«هپی» به جهنم  شد!

محسن ذاکری

آیا می شود همیشه «این» ملایان را جدی گرفت؟ باور کنید که نه! زیرا خود نمی خواهند: «دیوانه باش تا غم تو عاقلان خورند!»  و وقتی کسی هم جدی شان نمی گیرد، فهم این گزینه برای «جدی زاده» ها مشکل است.  حقیقت اش را بخواهیم، یکی از دلایل بی تفاوتی سیاسی «مردم» در سیستم های دیکتاتور همین است که با خرمن شدن اراجیف حاکمین چاره ای جز دوری  از آتش آنها نیست. باور بفرمایید در کنار اخبار رنج و غم و درد و اعدام هموطنان شریف و انسانم که از ایران می رسد، سخت است به طنز نوشتن، اما همیشه طنز، راحت تر خودکامگان را لخت و عور می کند.

نامه ای به برنامه گزاران صدای امريکا و بقيه

سعيد از حومهء تهران

شما به من بگین چرا رژیم دو سال قبل رقص در مهد کودک ها رو ممنوع اعلام کرد؟ شما به من بگین چرا م یخواد جمعیت هواداران خودش رو افزایش بده؟ شما بگین چرا کتاب های درسی رو، از دبستان تا آخر، همه رو تغییر داده که شستشوی مغزی بده؟ شما بگین ما چه نسل آینده ای خواهیم داشت در زیر پرچم این سیستم؟ شما بگین بزودی آیندۀ مسئلۀ هسته ای غیر از خرید وقت که به سود رژیم است برای ما چه خواهد داشت؟ شما بگین امریکا چرا هیچوقت از تمام قدرت خود برای اشاعۀ آزادی استفاده نمی کنه و سوریه رو هم در چنگ رژیم ایران باقی گذاشت؟ در مقابل این همه اقدام خرابکارانۀ رژیم ایران چه کردن و چه خواهد کرد؟ اینا همه سواله دیگه.. به ذهن میاد بهرحال..

جمهوری و دموکراسی نامحدود

شیدان وثیق

تبیین ما از جمهوری و دموکراسی در این نوشتار از نگاه «چپ رهایی خواه» است؛ آنی که خواهان رهایی مردمان و زحمتکشان از سلطه های گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است؛ آنی که به جمهوری، دموکراسی، جدایی دولت و دین، عدالت اجتماعی و سوسیالیسم باور داشته و برای تحقق آن ها مبارزه می کند؛ آنی که نزد او، آزادی با برابری، و سوسیالیسم با دموکراسی، پیوندی ژرف و ناگسستنی دارند؛ آنی که، در عین حال، امر دفاع از حقوق‌ بشر و مبارزه با هر گونه تبعیض در ایران کنونی را تکلیف مبرم خود می داند.

آقايان عزيز، عليرضا نوری زاده و عليرضا ميبدی! شما درست می گوئيد؛ هيچ کشوری هنوز نظام سياسی خود را «سکولار دموکرات» نخوانده است؛ اما هر کشور دموکراتی بصورتی بر سکولار بودن نظام خود تأکيد داشته است. امريکا نظام خود را بر مبنای جدائی کليسا (يا مذهب) از حکومت تعريف می کند و بی اين «جدائی» دموکراسی را تحقق يافتنی نمی داند؛ فرانسه هم حکومت خود را «لائيک» می داند؛ و تنها در کشورهائی که برای دستيابی به دموکراسی دچار انقلاب يا جنگ داخلی نبوده اند است که صفت «دموکراتيک»، بصورتی بديهی اما تلويحی، از سکولار بودن حکومت نيز حکايت دارد و در آنجا ضرورتی بر تأکيد وجود نداشته است.◄

پرسشی که برای من و بسیاری دیگر از ناظران این اوضاع و احوال قرون وسطایی پیش آمده این است که آیا این کلید داران بهشت و جهنم، که فریضهء امر به معروف و نهی از منکر را نیز دستاویز خود قرار داده‌اند واقعاً نگران از دست رفتن شریعت و «جهنمیدن» مردم! و بسته شدن درهای بهشت هستند؟ آیا آن‌ها واقعاً غمخوار «معروف» و «منکر» اند؟ در پشت صحنه این گرد و غبار بپا کردن‌ها چه نهفته است؟! صاحب این قلم پرداختن به این پرسش‌ها را برای شفاف ساختن فضای روانی، سیاسی جامعه ما یک وظیفهء اخلاقی می‌داند...