رفتار سکولار دموکراتیک

يا «ادب از که آموختی؟ از بی ادبان!»

اميرحسين آموئی

شگفتا که در عین حال گاه در این اوضاع اسفناک اتفاق‌های جالبی هم می‌‌افتد: هستند مردمی هم که، به شکلی کاملاً سنجیده و سکولار، احکام قصاص ماقبل قرون وسطایی و ارتجاعی را به مصداق مثل «ادب از که آموختی؟ از بی ادبان!»، به امری نو و اقدامی پسندیده و مفید برای تعالی روح جامعۀ ایرانی تبدیل می کنند. اين خلاصۀ خبر، که در روزنامۀ شرق آمده است، نمونه ای است از بلوغ فکری و نشانۀ نیرومند شکل گیری این رفتار فرهنگی سکولار دموکراتیک...

پير مرد و تماشای فوتبال

اميد پوريوسفی

امروز با بابا رفتیم برای دیدن فوتبال «ایران – بُسنی» بیرون! بابا نشست، من هم رفتم عقب ایستادم که هم بازی رو ببینم هم هموطنان را، که زیاد هم بودند. ایران یک گل خورد و جیغ و لعنت ِ، مخصوصاً بانوان، بلند شد. کنارم را نگاه کردم و دیدم پیرمردی با عصا و کلاه به من خیره شده و با لبخند سر تکان می دهد. نگاهی‌ عمیق داشت. لب باز کرد و گفت "متاسفم". آلمانی‌ حرف می زد و لهجه‌ای شیرین داشت که معمولاً مهاجران اروپایی شرقی‌ دارند. ادامه داد و گفت "شما ایرانیان رو می شناسم و متأسفم! اگر شما همین شور، هیجان و دلسوزی که برای فوتبال دارید برای جامعه و آینده ایران داشتید امروز اینجا نبودید." نگاهم را پایین انداختم. سر که بلند کردم پیرمرد عصا زنان و با آرامش در حال رفتن بود.

بزرگداشت صدمين زادروز دکتر بختيار

اطلاعيهء نهضت مقاومت ملی ايران

امسال مصادف با صدمین سال تولد زنده یاد دکتر شاپور بختیار، شخصیت والا و استثنائی کشور، رهبر ملی ایران در جنبش آزادیخواهی و قانون گرایِی پیش و بعد از فتنهء آیت الله خمینی، و  پرچمدار نستوه مبارزه با نظام توتالیتر و ضد ایرانی جمهوری اسلامی است. به مناسبت این سالگرد فرخنده، نهضت مقاومت ملی ایران جلسهء سخنرانی و بزرگداشتی، با شرکت چند تن از مبارزان ملی، برای بنیانگذار و رهبر خود برگذار می کند. بدینوسیله از عموم مبارزان راه آزادی ایران و همه ی هموطنان گرامی برای حضور در این جلسه صمیمانه دعوت می نماید.◄

چرا دلم نمی خواهد در جام جهاني پيروز شويم؟!

صادق زيبا کلام

در گذشته‌ها این‌گونه نبود. خیلی خیلی سال‌ها قبل که نام «امپریالیزم آمریکا» هنوز «استکبار» نشده بود و من و دوستانم تصور می‌کردیم که امپریالیزم خونخوار و قبل‌تر از آن هم استعمار پلید بریتانیا مسبب همه بدبختي‌هاي بشریت و از جمله کشور خودمان ایران در گذشته و امروز می‌بوده‌اند، نگاهمان به برد و باخت در فوتبال و اساساً ورزش مثل نگاه مسئولین فعلی ایران بود. یک جنبه سیاسی پر رنگ در آن غالب بود. بر خلاف خیلی از مردمان کشورهای توسعه‌یافته، فوتبال برایمان صرفاً یک سرگرمی و تفنن نبود بلکه ابزاری بود برای بیان عواطف و احساسات سیاسی‌مان.

(تأملی در یک ژانر سیاسی- اجتماعی)

علی‌رضا کیانی