ميانهء مسجد کوچک «صاحب دو قبله» ايستاده بودم و تاريخ صدر اسلام در برابر چشمم ورق می خورد. اختلاف های سياسی، جنگ ها، قتل عام يهوديان، به اسارت گرفتن زنان و کودکان شان، تغيير نام يثرب به «مدينه النتی»، نماز های مشتاقانهء مسلمانان، پشت به اورشليم و رو به خانهء خود در مکه... براستی اين وقايع به ديني که 23 سال پيش به محمد وحی شده بود چه ربطی داشت؟

دو هفتهء دیگر، گروهی سیاست پیشه که با عواطف انسانی چندان سازگار و آشنا نیستند، بار دیگر در ژنو گرد هم می آیند تا بلکه گره های کور کلاف سردرگم بزرگترین فاجعهء انسانی قرن بیست و یکم در سوريه را بگشایند و راه حلی بیابند تا جلوی کشتار روزانهء به طور متوسط 200 انسان گرفته شود و بر شمار میلیونی آوارگان و بی خانمان ها افزوده نگردد. باا توجه به ترکیب شرکت کنندگان در این کنفرانس و خیره سری جنایتکارانهء بشار اسد و حامیان اش، بعید به نظر می آید که این نشست نیز نتیجهء مثبتی داشته باشد اما، از آنجا که انسان به امید زنده است و به هر روزنه و کورسویی دل می بندد، امید است که کنفرانس ژنو 2 بتواند منشاء اثری مثبت شود و مردم دلیر و ستمدیدهء سوریه بیش از این قربانی سیاست بازی ها نشوند!

تغییری که ما خواستار آنیم، چه این صفت را بپسندیم و چه نه، تغییری به تمام معنا انقلابی است زیرا قرار است چارچوب حیات سیاسی را تغییر بدهد نه این و آن گوشه اش را. برای ارزیابی موقعیت فعلی، اول به جنبش اعتراضی بعد از انتخاب مجدد احمدی نژاد که نام جنبش سبز گرفت، برمی گردم چون تا این تاریخ، آخرین فرصت بزرگی است که از دست ایرانیان رفته است. بازگشت به آن لازم است چون به تصور من، بسیاری از عواملی که مانع استفادهُ مردم از فرصت به دست آمده شد، هنوز بر سر راه است و می تواند به آسانی حرکت آینده را هم که دیر یا زود پیدا خواهد شد، از مسیر درست اش خارج کند. همینجا روشن کنم که مقصود من از «مسیر درست» راهی ست که به برقراری نظامی دمکراتیک، لیبرال و لائیک ختم شود، نه چیز دیگر.

این روزها، موضوعی در مجلس اسلامی مطرح شده که سه چهار سالی بود از زبان برخی از افراد دلسوزی که چشم و گوش هوش را به کارهای گردانندگان حکومت اسلامی باز کرده اند شنیده می شد، اما عدهء کثيری نيز، به عمد و یا به سادگی و ناباوری،  آن سخنان را «دایی جان ناپلئونی» می انگاشتند و یا، اگر از وابستگان یا علاقمندان و یا مزد بگیرهای نظام بودند، گوینده را بلافاصله به «سیا، صیهونیسم، انگلیس و فتنه و ..» وصل کرده و با، زشت ترین دروغ ها و اهانت ها، می کوشيدند او را از میدان به در کنند. اما سخنانی که اکنون، در مجلس شورای حکومت اسلامی، دربارهء «پخش پول بین ایرانیان خارج از کشور» شده، بصورتی بسیار روشن و واضح، پرده  از برنامه ی حساب شده ای برمی دارد.

در نسخهء قبلی شمارهء امروز اين نشريه مطلبی از مهندس حشمت طبرزدی منتشر شد با اين عنوان که «من، بعنوان سرباز آزادی، به زندان بر می گردم». امروز آقای طبرزدی به ما اطلاع داده اند که از اعتناء به احضاريه امتناع کرده اند. نظر شما را به نامهء توضيحی ايشان در اين پيوند جلب می کنيم... جنبش سکولار دموکراسی ايران از اين تصميم ايشان استقبال کرده و اميدوار است که سلب اميد از وعده های دولت روحانی نشان دهد که جز ورود به مرحلهء طرح گستردهء مطالبات از حکومت راه ديگری برای استفاده از «نرمش ِ» آن در برابر دول «دشمن!» وجود ندارد.