در مقابل «سپاه» ائتلافی به غایت گسترده شکل گرفته است؛ ائتلافی که یک سر آن به اصلاح طلبان می رسد و سر دیگر آن به محافظه کاران، سنگ بنای آن ائتلاف و ستون افراشته آن نیز اعتدال گرایان طرفدار رفسنجانی هستند. این ائتلاف گسترده «ائتلاف ناچاران» است؛ ائتلاف همهء آنان که سپاه خود را از آنان بی نیاز می بیند، همهء آنانی که در درون خیمه قدرت هستند اما نه تنها سهم شان از ثروت و قدرت بدان حدی نیست که انتظار دارند بلکه در قدرت گرفتن روزافزون سپاه پاسداران حذف تمام و کمال خود را نه فقط در عصر پساخامنه ای بلکه در همین آیندهء نزدیک می بینند. از همین روست که نبرد بر سر جانشینی مدت هاست که شروع شده است.

این تیتر را درباره «پیش نویس لایحه احزاب» از سایت «اخبار روز» به عاریت گرفتم. یک سایت چپ‌گرا به سردبیری ف. تابان که وی را از زمانی که هر دو جوان بودیم و او در نشریه «کار» می‌نوشت می‌شناسم. از یک سو، دولتی که محدوده اختیاراتش از سوی رهبر و نهادهای نظامی و امنیتی تعیین می‌شود، قعطا نمی‌تواند «کوه» باشد تا همان روایت رایج را درباره‌اش به کار برد. از سوی دیگر، این پیش‌نویس «لایحه احزاب» درست مانند پیش‌نویس حقوق شهروندی، حقی فراتر از بی‌حقیِ مندرج در قانون اساسی برای تأسیس و فعالیت احزاب قائل نیست.

خط قرمز میان «اصلاح طلبی» و «نفی ولایت فقیه»

دنیز ایشچی

وظیفهء مرحله ای «اپوزیسیون سکولار دموکرات مسئول» نه دادن امیدهای واهی اصلاحاتی، نه تکرار هدایت کاروان تحول به سمت امید ها و سراب های نافرجام، بلکه تدوین برنامه های آرمانی مستقل مرحله ای گذر بر پایه های  کاربرد چالش ها در صف های مستقل، حضور سیاسی مستقل و متحد در صحنه، نفی ارزش ها و ساختارهای حکومتی نظام ولایت فقیه، برقراری پیوند ارگانیک با روانشناسی اجتماعی از طريق کاربرد دستاوردهای تکنولوژیک نوین اجتماعی، و بالاخره بسیج کردن افکار عمومی در راستای نفی تاریخی نظام ولایت فقیه می باشد. این است انتظار انسان قرن بیست و یکم از رهبران سیاسی اپوزیسیون ترقیخواه و حقوق بشری و آزاده ایران، نه سیر نزولی تسلسل وار انتخاب های میان بد و بدتر.

دو هفتهء دیگر، گروهی سیاست پیشه که با عواطف انسانی چندان سازگار و آشنا نیستند، بار دیگر در ژنو گرد هم می آیند تا بلکه گره های کور کلاف سردرگم بزرگترین فاجعهء انسانی قرن بیست و یکم در سوريه را بگشایند و راه حلی بیابند تا جلوی کشتار روزانهء به طور متوسط 200 انسان گرفته شود و بر شمار میلیونی آوارگان و بی خانمان ها افزوده نگردد. باا توجه به ترکیب شرکت کنندگان در این کنفرانس و خیره سری جنایتکارانهء بشار اسد و حامیان اش، بعید به نظر می آید که این نشست نیز نتیجهء مثبتی داشته باشد اما، از آنجا که انسان به امید زنده است و به هر روزنه و کورسویی دل می بندد، امید است که کنفرانس ژنو 2 بتواند منشاء اثری مثبت شود و مردم دلیر و ستمدیدهء سوریه بیش از این قربانی سیاست بازی ها نشوند!

تغییری که ما خواستار آنیم، چه این صفت را بپسندیم و چه نه، تغییری به تمام معنا انقلابی است زیرا قرار است چارچوب حیات سیاسی را تغییر بدهد نه این و آن گوشه اش را. برای ارزیابی موقعیت فعلی، اول به جنبش اعتراضی بعد از انتخاب مجدد احمدی نژاد که نام جنبش سبز گرفت، برمی گردم چون تا این تاریخ، آخرین فرصت بزرگی است که از دست ایرانیان رفته است. بازگشت به آن لازم است چون به تصور من، بسیاری از عواملی که مانع استفادهُ مردم از فرصت به دست آمده شد، هنوز بر سر راه است و می تواند به آسانی حرکت آینده را هم که دیر یا زود پیدا خواهد شد، از مسیر درست اش خارج کند.