نخستین رئیس دانشگاه تهران در دوران پس از انقلاب، از ایرانیان خواسته است که برای جلوگیری از تکرار آن چه «دوران خون و خشونت» می خواند، خرد پیشه کنند، و از «عقل» بهره گیرند. بنوشتهء او: «آقای خمینی با کوله باری از حرف های قشنگ که خواسته مردم در شعارهای اصلی شان بود، به ایران آمد، و ملتی را با وعده های خود فریب داد یا بقول خودش "خدعه" کرد و پایه های دروغ و نیرنگ را استوار ساخت. باید عاقلانه اندیشید که چرا چنین شد و ما به این وضع گرفتار شدیم؟»

دست مذهب رو شده و در جبههء اپوزيسيون تنها آنهايی مکان دارند و مردم و جامعه بين المللی قبول شان خواهند داشت که سکولار و يا لائيک  باشند و اعتقادات مذهبی خودشان را در مناسبات سياسی ـ مبارزاتی دخالت ندهند. در ايران هم بر خلاف حرف بسياری که هنوز فکر می کنند اکثريت مردم مسلمان و يا مذهبی هستند، مطمئن باشيد که دين بطور کلی و بخصوص اسلام رواج و طرفدار بسيار کمی دارد. بسياری از ايرانيان از روی عادت، خرافات و يا ترس ادبيات و رفتار مذهبی دارند. مردم از ترس رژيم و در نبود يک آلترناتيو و يک انگيزه مشخص بديل، ناچارند به روال معمول عمل کنند وگرنه بعد از اين رژيم خواهيم ديد که در منطقه، ما الگوی سکولاريسم و دمـوکراسی خواهيم شد.

مقدمات امر در نیمهء اول سال 57 فراهم می شد و همزمان با آن، جنب و جوشی در ایران شروع شده بود. شمارهء طلیعه (صفر) هفته نامه بلافاصله پس از فاجعهء 17 شهریور (که سرتیتر اصلی صفحهء اول آن بود) چاپ شد و در آن، جمعهء 28 مهر برای نشر شمارهء اول اعلام گردید. در فاصله این چند هفته، خمینی وارد پاریس شد، و هم‌زمانی تقریبی این واقعه نامنتظرهء با انتشار ایرانشهر به شایعاتی دامن زد که البته پایه‌ای نداشت.