برای مقابلهء با سازمان یافته ترین حکومت مذهبی و ایدئولوژیک تاریخ ایران که بطول هزار و چهارصد سال نفوذِ فرهنگی و سیاسی در این سرزمین دارد، از چه ابزارکاری می خواهیم بهره جوییم و یا اساساً چه سامانِ سیاسی را در نظر گرفته ایم که جایگزین این رژیم مذهبی کنیم تا از این بن بست تاریخی خلاصی یابیم؟ «گفتمان ایرانگرایی» چون گفتمانی فرهنگی، با تکیه بر اساطیر، سمبل ها و آداب و سنت تاریخ کهن و معاصر ایران، در مقابلهء با گفتمان اسلامگرایی هرگز امر نکوهیده ای نیست، امّا رد و تقابل جدی و بی پردهء پيروان آن با جنبش سکولار دمکراسی، که همچون ابزار انحلال جمهوری اسلامی عمل می کند، سخت قابل تعمق و موردِ پرسش است!

سی و پنج سال از انقلابی که هنوز بر سر آن در جامعه ی  ما «حرف» است گذشت. هنوز  از آقای حسن روحانی رییس جمهور، «شعار» می شنویم که «انقلاب ما امروز  بیش از هر زمان دیگر به اهداف خود نزدیک تر  شده و هست.»  اگر اهداف همان شعار ها باشند - که ضرورتاً نیستند - آزادی، استقلال و  جمهوریت خواسته های عموم مردم انقلابی ایران بودند. آیا اینها همان اهدافی  است که آقای حسن روحانی می گوید؟ اگر  جواب «نه» است، پس این اهداف کجا و چه  شدند؟  بی شک گروهی از نسل انقلابیون به اهداف و یا بخشی از اهداف خود رسیده اند - اما این ها چه کسانی هستند؟

احتمالاً از طریق حامیان رژیم و یا افراد نا اَگاه در مورد لایحه سنای 1881 زیاد شنیده اید. اما اَنچه که به احتمال زیاد نشنیده اید این است که برای اولین بار، لایحه 1881 سنای امریکا، از مرز محکوم کردن نقض حقوق بشر در ایران تنها در حرف، گذر کرده است و شرط زیر را در بخش 7A  خود اَورده است: "ایالات متحده باید تا زمانیکه نقض حقوق بشر در ایران ادامه دارد، اعمال تحریم را ادامه دهد." برای اینکه به توقف نقض حقوق بشر جنبه عملی بدهیم تا از محدوده قول و قرار رژیم بیرون اَید، پیشنهاد ما می تواند این باشد که این شرط به شکل زیر تغییر یابد: "ایالات متحده باید تا زمانی که نقض حقوق بشر در ایران ادامه دارد اعمال تحریم را ادامه دهد. تمام زندانیان سیاسی در ایران باید بعنوان اولین قدم اَزاد شوند."