دو روز پيش، در دوشنبه پنجم اسفند ماه، با اندوه بسیار، از درگذشت دکتر عبدالمجید مجیدی، يکی از رجال خوشنام و ايراندوست وطن مان، آگاه شدم. دکتر مجيدی را از اوائل دههئ پنجاه شناختم و در سازمان برنامه از کارشناسان مورد وثوق او بودم. در اين لحظات فرصت آن نيست که به شرح برخوردهايم با ايشان بپردازم اما، با انتشار مطلبی که در کيهان چاپ لندن دربراهء او نوشته شده، خواستم در اين لحظات اندوهناک همدردی خود را با خانوادهء گرامی اش ابراز بدارم. مسلماً روزی که تاريخ واقعی دوران ما نوشته خواهد شد نام دکتر مجيدی در ميان کسانی خواهد بود که خادم وطن بودند و در اشتياق ديدار وطن در خاک غربت چشم از جهان فرو بستند.

اسماعيل نوری علا

پيوند به مقالهء کيهان◄

مسئولیت فردی

رقیه دانشگری

رسم است در هر سالگشتی به بررسی پرداخت. به چند و چون، به آراء و آرزوها. این مهم را به پژوهش گران و تاریخ نگاران دلسوز وا می گذارم و به نگاهی بر کارنامهء سیاسی ام از سال 1359 تا 1361 بسنده می کنم؛ کارنامه ای که در پی یک دهه رزم علیه دیکتاتوری شاه و حامیان امپریالیست اش و به راه آزادی، انسانیت، عدالت اجتماعی، استقلال ملی و سوسیالسم، چندی به سیاهی آلوده شد؛ سیاهی باور به شب پرستان که دست در خون آزادی مردمان شستند و نان از سفره ها ربودند.

روسیه اول، ایران دوم

هفده کشوری که با ارزش ‌ترین ذخایر انرژی جهان را دارند

سايت تقاطع، از سایت «بیزنس اینسایدر»◄

چپ های ایرانی ـ روسی ما متوهم اند. آنها فکر می کردند با سانسور اخبار اوکراین و خبر قلابی ساختن برای ترکیه می توانند صورت مساله را پاک کنند و اوکراین را دون کیشوت وار نجات دهند. امروز وب سایت های آنها عزادارند و با پخش اخبار سنتی روسی در مورد جوانان بی کار! (انگار در بلاروس و اوکراین و ونزوئلا و کوبا بی کار پيدا نمی شود) و ختنهء نورمن ویزدوم و دفاع از خاکریز دیگر روسیه، بلاروس!، انگشت توهم می جوند.