امسال نهمین سالی است که بنیاد میراث پاسارگاد، در آستانهء نوروز، این مهم ترین جشن وسال نوی ايرانيان، برای سالی که از راه می رسد نامی را پیشنهاد می کند. این بنیاد به دلیل این که بی توجهی های عمدی سازمان های دولتی ايران از یک سو، و خشم و ستیز بی دلیل برخی از متعصبین مذهبی نسبت به جشن های ملی و ایرانی ما، از سویی دیگر، بيش از پيش شده است، سال 1393 خورشیدی را «سال بزرگداشت جشن های ایرانی» نام می نهد.

در برابر سه سلطه اصلی در جمهوری اسلامی، جنبش زنان و جامعه مدنی، جنبش کارگری و جنبش دموکراتیک ملیت ها می توانند زمینه های عینی و ذهنی تغییرات ساختاری در جامعه ی امروز و آینده ایران را فراهم سازند. می گوییم «می توانند»، زیرا که امر اجتماعی جبرباورانه نیست بلکه همواره شرطبندی، آزمون، چالش و مبارزه است. علم تاریخ وجود ندارد. جنبش مردمان علیه ستم و سلطه همواره رخدادی غیر قابل پیش بینی و محاسبه است. کامیابی اش نیز در نهایت نامسلم و نامحتوم است.

جمعه گردی هفتهء پيش دکتر اسماعیل نوری علا دربارهء «سود و زیان رادیکالیسم» و اینکه چگونه می شود که واژه هایی، با معنای عمیق و مفید، به سطح می آیند و  بر خلاف گوهر معنایی خود فهمیده می گردند، مرا به یاد مکتب «نشانه شناسی» [سِمیوتی] انداخت و  فکر کردم قدری در مورد «تعقل کنش زا» بنویسم؛ چرا که «نشانه ها» به رفتار می انجامند و «رفتار» معیار اساسی سنجش ما است. پس نخست نگاهی بیاندازیم به نشانه ها و کارکرد های آنها و اینکه چگونه «نشانه ها» کار می کنند.

«حرف حساب جواب ندارد»، جنجال دارد!

شهباز نخعی

در اين مقاله هدفم دفاع از سعید رضوی فقیه به عنوان یک "فعال سیاسی اصلاح طلب" نیست زیرا با اصل موضوع "اصلاح طلبی" مشکل دارم و آن را برای حال و آینده سیاسی ایران زیان بارتر و حتی خطرناک تر از محافظه کاران و اصول گرایان می دانم زیرا بنای افکار و عملکردشان اگر نه بر پایه فریبکاری و شیادی سیاسی در جهت حفظ نظام، دستکم بر مبنای خودفریبی و عدم توجه به این نکته اساسی است که با تداخل دین و سیاست، و با قانون اساسی موجود نظام ولایت مطلقه فقیه، هیچ "اصلاحات"ی امکان پذیر نیست و این امر در 16 سال گذشته به تجربه ثابت شده است.