پيش از آنکه به مجموعهء مجعول واژگان حکومت اسلامی نظر اندازيم بد نيست سخن را با اشاراتی به واژگان به کار رفته در سخنان رئيس جمهور جديد حکومت اسلامی آغاز کنيم. آقاي حسن روحاني در انتخابات رياست جمهوري اخير با شعار «تدبير و اميد» به ميدان آمد. از آن زمان اين دو واژە، در کنار شعار «اعتدال»، شاە بيت نطق هاي وی را تشکيل مي‌دهند. جا دارد که نخست، از منظر معناشناسي، نظري به اين واژەها و برخي ديگر از اصطللاحات بکار رفته از سوي وي ـ مثلاً، در مجمع عمومي سازمان ملل متحد ـ بيافکنيم و رژيم را با محک اين مفاهيم بسنجيم.

جریان دانشجویی دارای دو بخش است که یک بخش آن به نقد حاکمیت می‌پردازد و بخش دیگر آن به نفی آن مشغول می‌شود. اگر جریانی با ادبیات گفتمانی اصلاح‌ طلبان شکل گیرد، به تدریج از الگوی 1384- 1376 استفاده خواهند کرد، یعنی کم‌کم به «عبور از روحانی» سوق داده می‌شود و آنچه با خاتمی انجام دادند با روحانی نیز انجام خواهند داد. جریان غیرمذهبی در درون جنبش دانشجویی هرگز بر محور نقد نخواهد ایستاد چرا که مدل حکومتی مستقر آرمان آنان را ارضا نخواهد کرد. بنابراین به دکتر روحانی توصیه می شود به جریانی امید ببندد و آن را برجسته کند که رگه‌های دینی و الزام عملی به اسلام در آن مشهود باشد، در غیر این صورت از وسط راه آن را خواهند دزدید و شاید مانند شورای سابق دفتر تحکیم دوباره به امریکا سفر کنند و آنجا مستقر شوند و از امریکا بخواهند که علیه کشورشان دست به اقدام براندازانه بزند. سابقهء هشتاد سالهء جریان دانشجویی در ایران، هیچ‌گاه با هویت اعتدال رخ‌ نمایی نکرده است و اکنون نیز رخ ‌نمایی نخواهد کرد. لازمهء اعتدال، محافظه‌کاری است و این خصیصه در محیط ‌های دانشجویی واژه‌ای غریب است.

کشور ما به احزاب نیاز دارد نه رهبری دانشجويان!

دلسوز ايران

اين روزها بعلت سالگشت شانزدهم آذر و «روز دانشجو» عده ای چنان می نويسند که گوئی «نجات ايران» تنها به دست دانشجويان انجام خواهد گرفت. البته دانشجو هم، مثل دیگر اقشار، حق دارد در سیاست دخالت کند و نظر دهد ولی نه رهبر سیاسی است و نه جای حزب سیاسی را پر می کند. دانشجو باید اول در کارگاه سیاسی (یک حزب با رهبری با تجربه و تخصص در سیاست) تمرین کند و بعد دست به کار سياسی بزند. در هیچ کشور دموکراتیکی دولت و مردم دنباله روی نظرات دانشجویان نیستند. آیا شما برای انجام جراحی خودتان را به متخصص بیهوشی و تکنسین و نرس بیمارستان ـ آن هم به این دلیل ساده که آنها بیش از شما به امور بیمارستان و شغل خود واردند ـ می سپارید یا به یک جراح متخصص؟

من در حالی با شما سخن می گویم که هر چند به دلیل شغلم، موقعیت طبقاتی ام و بسیاری مسائل اجتماعی دیگر توفیق حضور در محیط دانشگاه را نداشتم، اما با تمامی مشکلات اجازه ندادم که عنصر تحصیل به تمامی از زندگی من رخت بر بندد و به این ترتیب از همین داخل زندان اقدام به ادامه ِ تحصیل در مقطع لیسانس نمودم. این اشاره از آن بابت بود که بگویم من به عنوان یک فعال کارگری که عضو هئیت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه می باشم، مایلم تا در این روز دانشجویان را در مقام یک کارگر و در عین حال کارگران را در مقام یک دانشجو مورد خطاب قرار دهم.