باید یک قطب اقتصادی نیرومند و امین درست کنیم. من معتقدم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بهترین گزینه برای این کار است. سپاه باید نیروی فوق‌العاده قدرتمند و استراتژیک اقتصادی پیدا کند. وقتی احساس خطر برای انقلاب می‌شود، بر اساس اساسنامه، سپاه حتماً باید در هر زمینه‌ای وارد صحنه شود. سپاه باید با حضور سنگین اقتصادی خود، قدرت مانور «سرمایهء‌ سکولار» را محدود کرده و حتی بخشی از آن سرمایه را در اختیار بگیرد. به عبارت دیگر، گلوگاه‌های استراتژیک اقتصادی ما نباید تحت عنوان خصوصی ‌سازی و اقتصاد آزاد، در دست مجموعه‌ای به جز سپاه باشد.

با نگاهی به انتخابات مصر و پیروزی اخوان المسلمین و همه پرسی از مردم کریمه و آری گفتن آنها به جدایی کریمه از اوکراین، من به یاد اصطلاح تأييدی «عشق است ِ» خودمان افتادم و می اندیشم که، به برکت سیاست های آقای اوباما، هیچ بعید نیست که فردا روزی، در سومالی بگویند رأی بگیریم که آیا باید دختران را ختنه کرد یا نه؟ و بی شک آنانی که طرفدار ختنهء دختران هستند و می دانند  که نتیجه رأی به سود آنها خواهد بود خواهند گفت: رای بگیریم را عشق است!

دموکراسی؛ واژه ای با چند معنا

سکولار دموکراسی، بصورتی بديهی، زمينه ساز پيدايش آلترناتيو حکومت های مذهبی و ايدئولوژيک بوده و تحقق آن تنها در نبودن اينگونه حکومت ها قابل تصور است. بر اين اساس چه ضروتی وجود دارد که بخواهيم، هر بار در پی عنوانِ جنبش سکولار دمکراسی، بر «انحلال طلبی» نيز تأکید کنیم؟ مگر نه اينکه بنياد اين اندیشه عملاً و در واقعيت بر طلب انحلال رژیم های مذهبی و ایدئولوژیک استوار است و فلسفهء وجودی جنبش سکولار دمکراسی انحلال هر حکومت مذهبی و ایدئولوژیک در خود دارد؟ پاسخ اين پرسش ها را بايد در اعوجاج برخی از مدعيان سکولار دموکراسی جستجو کرد...

این اواخر نشانه هایی به چشم می خورد که حاکی از تغییر اساسی رویکرد مبارزان سیاسی، نسبت به انقلاب است. مقالاتی از کرانه های طیف اپوزیسیون، در تأیید گزینهُ انقلاب منتشر شده است که به صراحت لزوم انقلاب را برای خلاصی از دست رژیم اسلامی می پذیرد یا توصیه می کند. آنهایی هم که از مقالات بقیه تغذیه می کنند و، بعد از فرجهُ احتیاط، مطالب دیگران را به حساب خود بازنویسی می کنند نیز، چنانکه انتظار می رود، کم کم پچ پچ انقلاب را شروع کرده اند.

روند رویدادهای جهانی نشانگر آن است که نظم و نزاکت متداول بین‌المللی، که پس از جنگ دوم جهانی و به ویژه پس از سرنگونی نظام کمونیستی در جهان مستقر شده بود به علت ضعف آشکار رهبری در غرب در معرض خطر جدی قرار دارد. تداوم کشتار بیش از یکصد هزار مردم بیگناه و بی‌خانمان شدن میلیونها نفر دیگر از مردم سوریه، تجاوز آشکار رژیم ولادیمیر پوتین به یک کشور همسایه و توسعهء تروریسم اسلامی در خاور میانه و آفریقا جملگی به گونه‌ای مستقیم و یا غیر مستقیم با ضعف مشهود رهبری در آمریکا و اروپا مرتبط اند. یکی از نتایج نا‌خواسته و تبعات این تزلزل و عدم تعهد به مبانی دمکراسی و حقوق بشر در برابر زیاده ‌روی‌های بی‌شرمانهء رژیم‌های دیکتاتوری به نحوی روز افزون قابل مشاهده است.

سیاست روسیه برای باز کردن مرزها می‌تواند تبعات بسیار منفی حتی برای ایران به دنبال داشته باشد. گروه‌هایی در جمهوری آذربایجان که خواستار تجزیه مناطقی از ایران و الحاق آنها به این کشور هستند، از این پس با دلگرمی بیشتری به کار خود ادامه می‌دهند. این روند، مستقیماً تمامیت و حاکمیت سرزمینی ایران را زیر سوال می‌برد و در نهایت هیچ سودی برای همکاری با روسیه برای ایران نخواهد داشت؛ به خصوص اگر این همکاری به این معنی باشد که ایران وارد این بازی روس‌ها بشود. چون از نظر روس‌ها این بازی برای بازسازی نوعی از امپراتوری روسیه خواهد بود که پیش از این، ضررهای جبران‌ناپذیری به ایران زده است.