توی این فیلم نه کسی عریان می شود، نه گلشیفه جایی اش را بیرون می اندازد و نه هیچ از امام نقی، رضاشاه، و یا هیچ شخص حقیقی و حقوقی صحبتی به میان می آید. این ویدئوی سه دقیقه ای با موضوع تجمع زنان ایرانی در روز هشتم مارس ساخته شده. سازنده آن «مهناز محمدی» است که به خاطر فعالیت های این چنینی به پنج سال زندان محکوم شده. مهناز چند روز است که در زندان است. او در حالی قرار است پنج سال آینده را پشت میله ها بگذراند که به بیماری ام.اس مبتلاست و باید تحت نظر پزشک متخصص باشد و داروهای خاص مصرف کند. این پتیشن برای اعتراض به حکم ناعادلانه او درست شده: از هرگونه اطلاع رسانی، اعتراض و یا حداقل همدردی در این زمینه استقبال می شود. حال ای مدعیان عرصهء شرافت و سیاست  ِتوأمان! ای کسانی که رگ های غیرت تان بیرون زده و فریاد خشم تان گوش فلک را کر کرده! ای مالکان سند شش دانگ بند سیاسی اوین! مهناز محمدی اکنون در اوین است، آیا به حکم حبس او اعتراض کردید؟ نه؟ وقتی برای برانگیختن جامعه ایرانی راه دیگری غیر از عریانی و تابوشکنی نیست پس لطفاً به شاهین نجفی حق بدهید.

بعد از بازداشت تعدادی جوان ایرانی به علت اجرای ویدیو آهنگ ''ما شاد هستیم'' معروف به''هَپی'' ( در داخل منزل و پشت بام خانه ) توسط نیروی انتظامی تحت امر وزارت کشور دولت امید(!) و اعتدال(!) و حمایت وزیر کشور و همچنین وزیر ارشاد دولت حسن روحانی از این برخورد توجه شما را به اجرای ویدیو آهنگ توسط جوانان مصری، یعنی کشوری که معتبرترین و بزرگترین دانشگاه مذهبی اهل سنت جهان یعنی دانشگاه الازهر در آن قرار دارد، و همچنین جوانان کشور سومالی، که القاعده در آنجا پایگاه دارد، و مقایسه با جوانان ایرانی تحت حاکمیت دولت بنفش فرا می خوانم و این پرسش را مطرح می کنم که...

رسانه‌های خارج از کشور (اعم از دریافت کننده منابع مالی خود از نهادهای مدنی یا دولتی، مدیریت دولتی و غیر دولتی، و وابستگی حزبی و غیر حزبی) چنان که می‌گویند یا ادعا می‌کنند صدای مخالفان و بخش‌های سرکوب شده را منعکس می‌سازند؟ آیا آنها می‌توانند ناظران بی طرف قدرت در ایران باشند؟ سیاست‌های رسانه‌ای آنها برای دوران گذار به دمکراسی چه بوده و چیست و این سیاست‌ها پس از سقوط رژیم چگونه عمل خواهد کرد؟.. به گونه‌ای که امروز رسانه‌های مخالف عمل می‌کنند، نمی‌توان انتظار داشت که آنها بتوانند کارکردهای رسانه‌ها در یک جامعه‌ی دمکراتیک و آزاد را پس از سقوط جمهوری اسلامی محقق سازند.

از ترور شخصیت تا اتهامات پلیسی به فعالین کارگری

محمد فتاحى

اگر منتقدین و فحاشان به اسانلو دلسوز طبقه کارگرند، باید سنت سندیکالیستی او را، و سنت رفرمیستی او را، و شیوهء کار و برخورد او به جنبش کارگری و سیاست های او را نقد کنند، نه اینکه در نقش فحاش مشغول همان پرونده سازی ها بشوند که در میان بورژواها سنتی جا افتاده است. رفرمیسم و امکان گرایی امروز در جنبش کارگری ایران حرف اول را می زند که به لحاظ سیاسی یک سرش به نهادهای حکومتی و دست ساز وصل است یک سرش هم به سنت حزب توده و گروه های هم سنت آن. کمونیسم بورژوایی در مقابل این یکی با ادعاهای دهن پرکن ساکت است و در مقابل اسانلو پرخاشگر، نامحترم، فحاش و شخصیت شکن.

خشم ناشی از ناتوانی و ضعف و زبونی، دشمنان بختیار را در برابر گسترش محبوبیت او باید فهمید. می بینند با وجود قتل او و توسل به اشاعهء دروغ، قادر نیستند ذره ای از احترام عموم را نسبت به وی، بخصوص در بین جوانان نسل های بعد از انقلاب، از بین ببرند. آنها نمی دانند که علت ناکامی شان در کجاست. اگر نگاهی کوتاه به خود و به آنچه که با آوردن حکومت اسلامی بر سرِ این کشور و ملت ستمدیده آن آورده اند بیاندازند، خواهند دید که یکی از علل گسترش محبوبیت دکتر بختیار در میان مردم گذشتهء ننگین خود آنهاست.

پرسشی که برای من و بسیاری دیگر از ناظران این اوضاع و احوال قرون وسطایی پیش آمده این است که آیا این کلید داران بهشت و جهنم، که فریضهء امر به معروف و نهی از منکر را نیز دستاویز خود قرار داده‌اند واقعاً نگران از دست رفتن شریعت و «جهنمیدن» مردم! و بسته شدن درهای بهشت هستند؟ آیا آن‌ها واقعاً غمخوار «معروف» و «منکر» اند؟ در پشت صحنه این گرد و غبار بپا کردن‌ها چه نهفته است؟! صاحب این قلم پرداختن به این پرسش‌ها را برای شفاف ساختن فضای روانی، سیاسی جامعه ما یک وظیفهء اخلاقی می‌داند...