واقعهء اجتناب ناپذير پيدايش کشور جديدی در خاورميانه، امری نيست که تنها به کردستان، يا عراق، مربوط شود و بيشتر حکم زلزله ای را دارد که اثرات اش را می توان تا دوردست های شرق ايران نيز احساس کرد. پس سخن گفتن از اين واقعه ضروری است. اما، در اين مطلب من بيش از آنکه بخواهم به خود اين «واقعه» بپردازم، قصد دارم نشان دهم که چرا، از نظر من، ما ايرانيان هنوز دارای زبانی امروزی برای پرداختن و بيان مواضع خود در اين مورد نيستيم. ◄

کردها یکپارچگی و تمامیت ارضی عراق را به خطر نیانداخته اند. ما عراق را به چنین روزی که در آن گرفتار شده دچار نکرده ایم. عراق را ما تجزیه نکرده ایم. بلکه دیگران این بلا را سر عراق آورده و این کشور را تکه تکه کرده اند. به همین دلیل هم، عوامل این وضعیت باید مشکل را حل کنند. ما همیشه و در آغاز تاسیس دولت عراق جدید گفته ایم که عراق از دو ملت اصلی تشکیل شده است، کرد و عرب، ضمن احترام من به سایر ملیت های ترکمن، مسیحی آشوری و کلدانی. ولی به گونه ای رفتار نشد که کردها احساس کنند ملتی شریک و سهیم در ادارهء امور کشور هستند. به‌عنوان شهروند درجه دو و درجه سه با کردها رفتار شد.

دو خلیفه در یک اقلیم!

شهباز نخعی

در شرایط کنونی، این پرسش موجب نگرانی هر ذهنی است که آینده چه خواهد شد؟  آیا داعش به پیشروی های خود ادامه خواهد داد و کشور ما نیز به صحنهء نبرد دو چهرهء اسلام سیاسی تبدیل می شود؟ آیا در نهایت نظام ولایت مطلقه فقیه از پا در می آید یا به عکس دست بالا را می یابد و مانند هلاکوخان بر خلیفهء "البغدادی" چیره می شود؟ آیا دو خلیفهء جانشین خدا بر روی زمین خواهند توانست با رعایت "حسن همجواری" همزیستی داشته باشند؟ در گلستان سعدی آمده است: «ده درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند».  آیا منطقهء پرآشوب خاورمیانه توان گنجاندن دو خلیفه در یک اقلیم را دارد؟!

من براین باورم که گام نخست این است که، علیرغم گذری 36 ساله از 16 دی ماه سال 1357، هنوز اما برای عذرخواهی از روشنفکر سیاسی و سیاستمداری نخبه و تیزبین که جهل ویرانگر و جنون و جنایت پیشگیِ آیت الله خمینی و ” دیکتاتوری نعلین” را پیش بینی و فریاد کرد، و رفع و دفع این تجلی جهالت و جنایت را با جایگزین های مدنی و دموکراتیک پیشنهاد کرد و در دستور کار قرار داد، دیر نشده است. این عذرخواهی و اعلام پذیرش خطا، هشداری پُر اهمیت برای افزایش هوشیاری نسل جوان میهنمان خواهد بود. من این کاررا از خودم شروع کردم.

جنگ در عراق: علت‌ها و راه‌ حل ما

همبستگی ملی جمهوری‌خواهان ایران (همجا)

ما باور داريم که جمهوری اسلامی ایران، که خود نظامی است مبتنی بر حاکمیت دین و مذهب، استقرار تبعیض و استبداد و فساد و تضیع حقوق مردم و اتلاف ثروت ملی، نیز در زمینهء اعمال قدرت در کشور عراق بی‌تأثیر نبوده است. از نظر ما جمهوری اسلامی که با سیاست‌های ماجراجویانه و دخالت گرایانه خود تا کنون حقوق مردم و امنیت سرزمین ایران را از نظر سیاسی و اقتصادی و فرهنگی مورد مخاطره قرار داده است نه تنها حق بلکه هیچگونه مشروعیتی ندارد که بنام ایران و بجای مردم آن به این سیاست‌ها ادامه داده و در امور داخلی کشورهای  دیگر از جمله عراق دخالت کند.