مایلم توجه اندیشه‌ورزان جنبش سکولاردموکراسی و گرایش‌های مختلف آن را جلب کنم به این پرسش که نشر گفتار آقای داريوش آشوری در پايگاه رسمی جنبش سکولار دموکراسی ايران تا چه حد ممکن است بتواند در «جهت مثبت» و در مسیر «شکل‌گیری پویا» و «تحقق اهداف بالنده»‌ی سکولار دموکراسی حرکت کند؟ آیا این پرسش‌ نابجاست؟ چنان نوشته‌ای آیا هیچ گرهی از انبوه گره‌ها باز و چشم اپوزیسیون سردرگم ایرانی را برای به هم رساندن درکی بسامان و سازنده گشوده و احیاناً بیناتر می‌کند؟ آیا لجام گسیختگی در انتشار انبوه گیج‌ کننده و سرسام آور مطالب و تل عظیم نوشته‌ها، سخنرانی‌ها و برنامه‌هایی که هر روز بر سر خواننده آوار می‌شوند چشم‌ها را نمی‌بندد، گوش‌ها را کر نمی‌کند و مغزها را به دوار نمی‌اندازد!؟ آیا این گیج شدن به معنی تداوم وضع موجود و حتی بدتر شدن آن نیست؟

تبلیغات، از نوع پیشرفتهء آن، در رسانه های خبری ملی و جهانی، در گمراه کردن مردم تا حد زیادی اثرگذار بوده و آنگاه که با شیوه های سُنّتی تبلیغات مذهبی (به ویژه از نوع شیعه) همراه شود تأثیر آن دو چندان می گردد. امروزه تبلیغات نقش بزرگی در سمت و سو دادن به افکار عمومی بازی می کند... اما گرچه گذشت زمان رویدادهای اتفاق افتاده را تغییر نمی دهد، دیر یا زود پرده را از روی کذب و دروغ کنار زده و واقعیت را آشکار می سازد. تبلیغات گسترده ای که از چند هفته پیش از نمایش به اصطلاح انتخابات ریاست جمهوری ناظر آن بودیم، گواه آشکار و بارز این مدّعا است.

باید یک قطب اقتصادی نیرومند و امین درست کنیم. من معتقدم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بهترین گزینه برای این کار است.

با نگاهی به انتخابات مصر و پیروزی اخوان المسلمین و همه پرسی از مردم کریمه و آری گفتن آنها به جدایی کریمه از اوکراین، من به یاد اصطلاح تأييدی «عشق است ِ» خودمان افتادم و می اندیشم که، به برکت سیاست های آقای اوباما، هیچ بعید نیست که فردا روزی، در سومالی بگویند رأی بگیریم که آیا باید دختران را ختنه کرد یا نه؟ و بی شک آنانی که طرفدار ختنهء دختران هستند و می دانند  که نتیجه رأی به سود آنها خواهد بود خواهند گفت: رای بگیریم را عشق است!

این اواخر نشانه هایی به چشم می خورد که حاکی از تغییر اساسی رویکرد مبارزان سیاسی، نسبت به انقلاب است. مقالاتی از کرانه های طیف اپوزیسیون، در تأیید گزینهُ انقلاب منتشر شده است که به صراحت لزوم انقلاب را برای خلاصی از دست رژیم اسلامی می پذیرد یا توصیه می کند. آنهایی هم که از مقالات بقیه تغذیه می کنند و، بعد از فرجهُ احتیاط، مطالب دیگران را به حساب خود بازنویسی می کنند نیز، چنانکه انتظار می رود، کم کم پچ پچ انقلاب را شروع کرده اند.