|
از هشدار گذشته
است: تابستان 67 در حال تکرار است!
الاهه بقراط
 پس
از زهر آتش بس خمینی حالا نوبت زهر اتمی خامنه‌ای است. خمینی فرزند خلف
فقهای اسلام، خمینی بومِ شوم این مرز و بوم و همان بوفِ کور بود.
خامنه‌ای اما یک شبه از حجت‌الاسلامی به عالِم فقیه برکشیده شد. هیچ فکر
و رفتاری از او، درست مانند جایگاهش، اصالت ندارد. اگر مانده است، به این
دلیل است که جامعه نیز اصالت خود را گم کرده است! امروز دیگر گروه‌های
سیاسی بيست و پنج سال پیش در دسترس نیستند تا بهای سازش اتمی را
بپردازند. بهایی و کُرد و بلوچ و خانواده‌های مذهبی و قومی هستند که اسیر
دست رژیم‌اند. در خون اینان به سوی ژنو می‌رانند.
 ترور
ها در بلوچستان ، تروریسم دولتی است
رضا حسین بر
رژیم، به
اعتراف مأموران اش، قتل 16 بلوچ را به انتقام قتل 14 پاسدار انجام داد.
این عمل چنین نشان می دهد که رژیم تمام بلوچ ها را دشمن می پندارد و هر
بلوچی در هر کجا کاری کرد، دولت هم یک بلوچ زندانی را به عنوان اسیر بقتل
می رساند. در اینجا این موضوع پیش می آید که آیا رژیم، بلوچستان را یک
مملکت خارجی می داند و آیا آن را یک مملکت تحت اشغال می شمارد؟ مثلاً،
آلمانی ها در جنگ بین الملل دوم، مردم ممالک اشغالی را بهمین دلیل و شیوه
بقتل می رساندند. هر گاه مبارزین فرانسوی یک سرباز آلمانی را می کشتند،
هیتلر یک فرانسوی بی گناه را بقتل می رساند.
 اعدام
و اسلامیست های ِ اصلاح طلب
بهزاد صمیمی
اعدام
شدگان ِ این دوره، از زندانیان ِ کرد، بلوچ و عرب می باشند که به ملیت
های ِ سنی مذهبِ ایران تعلق دارند. من در این یادداشتِ کوتاه به عواقبِ
این سیاستِ نامردمی و به شیوه های ِ متداول ِ بحران سازی ِ اسلامیستی که
حیات کشور را تهدید می کنند نمی پردازم. این یادداشت به کوتاهی فقط به
روش اسلامیست های ِ اصلاح طلب در قبال حقوق ِ اقلیت ها و دگراندیشان می
پردازد. علتِ اصلی ِ این رفتار را باید در پافشاری ِ اسلامیست ها در
ناخودی دانستن ِ اعدام شدگان جستجو کرد. بطور ِ مثال، کدیور، که در
رابطه با آزار ِ فرزندان ِ موسوی در "جرس" روضه می خواند، کلمه ای در
محکومیت اعدام های ِ اخیر بیان نمی کند.
شرایط موجود، همانی است که روزی در انتظارش بودیم
حشمت طبرزدی
 شرایط
موجود، همانی استتار که روزی در انتظارش بودیم، اما شرط کافی برای مبارزهء
رهایی بخش را «مردم و تشکل های آزادیبخش» تعیین می کنند. مخالفت با
اعدام، آزادی بی قید و شرط کلیهء زندانیان سیاسی و نه صرفاً زندانیان
اصلاح طلب، و دفاع از حقوق اقتصادی- اجتماعی آحاد شهروندان و طرح جدی
«مطالبات مردمی» از اولویت های کنونی ما است که باید همواره بر آن تاکید
کرد. اگر چه اقداماتی که رفسنجانی و نیروهای همراه، در تغییر قانونن
اساسی و مشروط کردن قدرت، به ویژه رهبری، انجام می دهند، یک گام به جلو
است؛ اما به هیچ وجه خواست نهایی ما نیست. پس باید هشیار باشیم و شرایط
تاریخی برای گام نهادن به مرحلهء دموکراسی سکولار را از دست ندهیم. زیرا
در آن شرایط است که همهء تبعیض های ظالمانهء موجود رخت بر خواهند بست.
 روحانی
و تکرار بازی خامنه ای
پس از ده سال و یک روز
مجتبی واحدی
روحانی بیش از هرکس به استیصال خامنه ای واقف است و می داند در حال
حاضر راهی برای او جز باز گذاشتن موقت دست رئیس دولت برای حل و فصل
مشکلات با امریکا و قدرت های جهانی وجود ندارد. این مرحله، یک
امتحان تاریخی برای روحانی است تا نشان دهد تحلیل برخی سیاستمداران
در داخل و خارج ایران درست است که او را مأمور چرب زبان خامنه ای
برای عبور رهبر از گردنهء خطرناک تحریم ها می دانند یا ادعای خود
او که برای نجات کشور آمده است؟
 روحانی!
برای همهء وعده‌های غیرعملی، مچکریم!
فریبرز سروش
نزدیک به
سه ماه از شروع به کار دولت می‌گذرد. تا به امروز اکثر وعده‌های حسن
روحانی، عملی نشده؛ در عوض شرایط کشور به ویژه در حوزه حقوق بشر، بسیار
وخیم گزارش شده است. از روز سیزدهم مرداد ماه گذشته که حسن روحانی رسما
رییس جمهوری ایران شد، تا به امروز، اثر چندانی از عملی شدن وعده های او
به چشم نمی‌خورد. گروهی با راه‌اندازی سایتی تحت عنوان «روحانی سنج» به
بررسی و انعکاس وعده‌های رییس جمهوری ایران و میزان تحقق شان
پرداخته‌اند. این سایت که با حمایت وزارت خارجه کانادا راه‌اندازی شده،
نتیجه‌ای چندان امیدوار کننده برای طرفداران حسن روحانی ندارد.
 کاشت
باد و دروی توفان!
شهباز نخعی
از فحوای
بیانیه ای که "جیش العدل" منتشر کرده چنین بر می آید که درگیری اخير
فراتر از حملهء یک گروه مسلح به یک پاسگاه مرزبانی و کشتار کارکنان آن
است و منشاء آن را باید در جایی دیگر جستجو کرد. تارنمای حکومتی "تابناک"
حکومت عربستان سعودی را مسئول این کشتار معرفی می کند. اگر این ادعای
تارنمای "تابناک" درست باشد، انگیزهء آن واکنش به مشارکت حکومت آخوندی در
جنایت های رژیم بشار اسد است و اگر نظام ولایت مطلقه فقیه از اندکی خرد
برخوردار بود، در می یافت که با آشوبگری و شرکت در سرکوب و جنایت در
سرزمین های دیگر نمی توان انتظار امنیت و آرامش در درون مرزهای خود را
داشت.
 اعدام
غیر انسانی شانزده زندانی بلوچ
و دامی که برای جمهوری اسلامی پهن شده است
عبدالستار دوشوکی
به
عقیدهء من، اعلامیه جیش العدل و بخصوص بیانیهء روشنگرانهء رهبر جیش العدل
کاملاً واضح و روشن است. آنها می خواهند جنگ را از شاخه ها (سوریه، یمن،
عراق، بحرین، لبنان) به ریشه (داخل ایران و بخصوص بلوچستان) سوق بدهند، و
رژیم را در داخل مرزهایش مشغول نمایند؛ و در این راستا جوانان ســُـنی
مذهب بلوچ و کـُـرد باید گوشت دم توپ شوند که حداقل شانزده تن بلوچ و دو
تن کرد شدند. حماقت آمیخته با تعصب جنایتکارانهء مقامات جمهوری اسلامی، و
ناآگاهی آنها از دام پهن شده، آنها را کور و کر کرده است و تعجب آور نیست
که جیش العدل از اعدام بلوچ ها به نوعی استقبال می کند و آن را تبریک می
گوید.
 اعتدالی
که می
خواهد بلوچ ها را به آتش کشد
محسن ذاکری
می توان
در قالب قانون اساسی حکومت، خواهان توضیح شد. می توان از دانشجویان
پشتیبانی نمود. می توان همانقدر که برای آبها و آبزیست های کشور همت هست،
برای اکراد و بلوچ ها و دیگر پاره های این بدن، ایران، همدردی و همصدایی
را دریغ ننمود. می توان با تشکلات و همدوشی های مسالمت آمیز از
قانونمداران و حق طلبان حمایت نمود و تنهایشان نگذاشت. سکوت، در برابر
این بیداد، هرگز روا نیست و آشوب نیز تنها راه نیست. ما بايد در نشان
دادن نرمش قهرمانانه و اعتدال و تدبير بسا بيشتر از اين جانيان دروغ
پرداز عمل کرده و آن شوخی ها را در عمل به جد مبدل سازيم.
دربارهء اعدام حبیب الله گلپری پور، زندانی کرد،
و شانزده زندانی بی دفاع بلوچ
بيانيهء دفتر برون مرزی جبهه دموکراتیک ایران
 امید
هایی که با بروی کار آمدن رئیس جمهور، آیت الله روحانی، در بخش هایی از
مردم کشور ما بوجود آمده بود با سریع تر شدن چرخ ماشین اعدام و سرکوب
دو باره بی ثمر شد. اعدام حبیب الله گلپور و شانزده زندانی بلوچ دیگر، که
به تلافی صورت گرفته است، نه نشانی از قدرت حکومتی است و نه نشانی از
عدالت دارد. اصولاً پدیدهء اعدام پدیدهء ضد بشری است که در بسیاری از
کشورهای جهان لغو گردیده است. این عمل شنیع ضد انسانی در کشور ما در حالی
صورت می گیرد که جمهوری اسلامی در تمامیت خود نسبت به تضییع حقوق مادی
مردم ایران و زیر پا گذاشتن حقوق انسانی آنها هر روز بر گسترهء تهاجمات
خود نسبت به جامعه می افزاید...
|
بن
بستِ «خروج از بحران!»
آیا
ایران بار دیگر عقب می‌ماند؟
امام؛
پیشوای سیاسی یا الگوی ایمانی؟
