يكي از دغدغه‌هاي اصلي معلمان، خانواده‌ها و كل نهاد آموزش و پرورش اين است كه چرا دانش‌آموزان درس نمي‌خوانند و نسبت به اين قضيه بي‌تفاوت هستند؟ براي رفع اين معضل چه تدبيري انديشيده شده است؟ آنچه در ابتدا توجه به آن ضروري به نظر مي‌رسد ذكر اين نكته مهم است كه دانش‌آموز به عنوان عامل اصلي اين قضيه بايد اين نياز را در خود احساس كند، بايد بخواهد و در راه خواستن خويش تلاش كند. اما چرا او كمتر اين نياز را در خود احساس كرده و كمتر در اين زمينه تلاش مي‌كند؟

من اگر بخواهم یک روزی باز کنم و بگویم که چه چیزهایی در دههء شصت در این زندان‌ها، در دههء هفتاد، در دهه هشتاد، در سال هشتاد و هشت در زندان‌های مختلف دیدم شاید دنیا به شگفت بیاید. هیچوقت این اجازه را ندادند که من افشا کنم. اين که الان اتفاق افتاده گوشه‌ای از این مسئله است. بنابراین این کارها را اینها می‌کنند و کردند و به دروغ تکذیب می‌کنند. حالا می‌بینید فردا که اینها افشا شد و خانواده‌ها رفتند ملاقات کردند و آنها تایید کردند، می‌گویند اینها خودشان خودشان را زدند. با هم دعوا کردند. با هم دعواشان شده چند نفر مجروح شدند.

رهبر جمهوری اسلامی، در پشت نقاب «نرمش قهرمانهء»، اعتراف می کند که با ادامهء مذاکرات هسته ای، با کیفتی که دولت روحانی تعیین کرده، موافق است؛ با این توجیه که اين کار موجب می شود تا «فضای خصمانهء جبههء استکبار جهانی بر ضد ایران» شکسته شود! به عبارت ديگر، و در رابطه با پذیرش خاضعانهء همهء شروط گروه 1+5 و آژانس انرژی بین المللی اتمی توسط رژیمی که در حال عقب نشینی کامل از برنامه های هسته ای خويش است، واقعیت ها چشم انداز دلهره آوری را ترسيم می کنند.

در برابر «هجمهء اخلاقی» حکومت اسلامی

محسن ذاکری

در سخنرانی های ملایان، از آن رو که  بنیان و مرجع امور با «خردِ» انسانی همخوانی زیادی ندارد و بیشتر بر «اطاعت و تسلیم» و یا «باور» بنا می گردد، لازم است که بتوان بر احساسات شنونده مؤثر بود. از این رو  پس از انقلاب سال 57 ایران، چه آیت الله خمینی و چه نسل ملایان پس از او، یک مجموعهء واژه های خاص و «ادبیات» سیاسی مناسب «جهان بینی» خود را به مردم ایران تحویل دادند و سپس، با سپردن میدان های تبلیغاتی به سخنوران منبری، مرثیه سرایان نوحه خوان و قلم بدستانی چون سردبیران روزنامه ها، توانستند این هجمهء فرهنگی مدرنيت ستیز را بر مردم ایران تحمیل نمایند.