صیاد از آن هنرمندانی است که شخصیت اجتماعی‌شان، نقش‌آفرینی آنها را ارتقا می‌بخشد. این نقش‌ها نیستند که وی را در سایه قرار می‌دهند، بلکه اوست که توانسته آنها را چنان بیافریند که چون شخصیتی مستقل به زندگی خویش ادامه دهند. از همین رو نیز رژیم کنونی نتوانست مانع آشنایی نسل‌های جدید با نقش‌هایی شود که صیاد بازی کرد یا آفرید. این است که او و آثارش از ممنوعیت‌های سیاسی فراتر می‌روند: اگر امکان ساختن فقط یک فیلم دیگر به من داده شود، مایلم فیلم‌نامه‌ای را که درباره چگونگی بر سر کار آمدن جمهوری اسلامی نوشته‌ام، در ایران یا هر جای دیگر بسازم!

احمد شيرزاد در گفت‌وگو با خبرنگار ايلنا، در رابطه با انتخابات پيش روی مجلس شورای اسلامی، با اشاره به ضرورت تشکيل جبههء واحد اصلاحات گفت: من موافق تشکيل چنين جبهه‌ای هستم، امّا چنين مسئله‌ای بستگی به اين دارد که چه کسانی جلودار آن هستند. به هر حال سه نفر مطرح شده، يعنی آقايان خاتمی، هاشمی و عارف در جريان اصلاحات و به طور کلی در فضای سياسی کشور بسيار موجه هستند. من نسبت به تشکيل جبهه واحد اصلاحات خوش‌بين هستم، البته شخصيت‌های برجستهء جريان اصلاحات بايد بتوانند نوعی فضای ريش سفيدی ايجاد کنند. به نظر می‌رسد دور از دهن نيست که در برخی از حوزه‌ها اصلاح طلبان با اصولگرايان معتدل کانديدای مشترک داشته باشند. حتی اجماع ريش سفيدان جبهه اصلاحات با اصولگرايان معتدل همچون ناطق نوری نيز از احتمالاتی است که در مورد انتخابات مجلس آينده مطرح است.

روشنفکری که تغيير را تنها از بالا باور دارد، جايگاه اجتماعی خود را به عمد يا به سهو فراموش می‌کند و در ناخودآگاه خود به اين احساس می‌رسد که می‌تواند، با رعايت زبان گفتار خودکامگان، و پند و اندرز دادن به آنان، آن‌ها را به تغيير رويه و مدارا وادار کند. به اين ترتيب، کسی که حالا ديگر، در تعريف نهائی از روشنفکر، به "روشنفکرنما" تنزل کرده، در سودای مشارکت در قدرت به مشاطه گر قدرت تبديل می‌شود.

ملی– مذهبی‌ها به جای بازگشت به مصدق، مصدق را ملی– مذهبی کرده‌اند و عکس او را به ‌عنوان نماد یک شخصیت ملی – مذهبی در صفحات تبلیغاتی خود نصب کرده‌اند. این کار نه تنها تحریف تاریخ و دستبرد شخصیتی است بلکه اصولاً به بیراهه رفتن است. مصدق به هیچ روی مبرا از خطا و اشتباه نبود. منظور محور اصلی راه و مشی سیاسی کلان اوست که راهگشای آینده ایران است.