صیاد از آن هنرمندانی است که شخصیت اجتماعی‌شان، نقش‌آفرینی آنها
را ارتقا می‌بخشد. این نقش‌ها نیستند که وی را در سایه قرار
می‌دهند، بلکه اوست که توانسته آنها را چنان بیافریند که چون
شخصیتی مستقل به زندگی خویش ادامه دهند. از همین رو نیز رژیم کنونی
نتوانست مانع آشنایی نسل‌های جدید با نقش‌هایی شود که صیاد بازی
کرد یا آفرید. این است که او و آثارش از ممنوعیت‌های سیاسی فراتر
می‌روند: اگر امکان ساختن فقط یک فیلم دیگر به من داده شود، مایلم
فیلم‌نامه‌ای را که درباره چگونگی بر سر کار آمدن جمهوری اسلامی
نوشته‌ام، در ایران یا هر جای دیگر بسازم!
*
قاسمی از رودسر: سؤالم از دولتمردان محترم این است که آیا قلع و
قمع نیروهای ارزشی و گماردن افراد مردود در جریان فتنه سبز و سکوت
در برابر توهین و تحقیر سران پلید آمریکا نسبت به ملت ایران و
توافق بر سر آزاد شدن قسطی 4 میلیارد دلار از پول ملت ایران در
ازای پلمب و تعطیلی صنایع هسته‌ای و انگ افراطی زدن به نیروهای
منتقد و دلسوز و بی‌اعتنایی به مجلس و نامحرم دانستن آن و برابر
دانستن هنرمندان انقلابی و ارزشی با هنرمند نماهای خودفروخته و
مبتذل درست است؟!
*
فدوی: مراتب درشرایطی که در اثر افراط در نرمش قهرمانه همه جایشان
شدیداً درد می کرد و دولا دولا راه می رفتند، به شرف عرض آستان ملک
پاسبان سپهر اقتدارشان رسید؛ بعدالتحیه والسلام در پاسخ فرمودند:
«بسمه تعالی- بله، لکن خفه!..»
احمد شيرزاد در گفت‌وگو با خبرنگار ايلنا، در رابطه با انتخابات
پيش روی مجلس شورای اسلامی، با اشاره به ضرورت تشکيل جبههء واحد
اصلاحات گفت: من موافق تشکيل چنين جبهه‌ای هستم، امّا چنين
مسئله‌ای بستگی به اين دارد که چه کسانی جلودار آن هستند. به هر
حال سه نفر مطرح شده، يعنی آقايان خاتمی، هاشمی و عارف در جريان
اصلاحات و به طور کلی در فضای سياسی کشور بسيار موجه هستند. من
نسبت به تشکيل جبهه واحد اصلاحات خوش‌بين هستم، البته شخصيت‌های
برجستهء جريان اصلاحات بايد بتوانند نوعی فضای ريش سفيدی ايجاد
کنند. به نظر می‌رسد دور از دهن نيست که در برخی از حوزه‌ها اصلاح
طلبان با اصولگرايان معتدل کانديدای مشترک داشته باشند. حتی اجماع
ريش سفيدان جبهه اصلاحات با اصولگرايان معتدل همچون ناطق نوری نيز
از احتمالاتی است که در مورد انتخابات مجلس آينده مطرح است.
روشنفکری که تغيير را تنها از بالا باور دارد، جايگاه اجتماعی خود
را به عمد يا به سهو فراموش می‌کند و در ناخودآگاه خود به اين
احساس می‌رسد که می‌تواند، با رعايت زبان گفتار خودکامگان، و پند و
اندرز دادن به آنان، آنها را به تغيير رويه و مدارا وادار کند. به
اين ترتيب، کسی که حالا ديگر، در تعريف نهائی از روشنفکر، به
"روشنفکرنما" تنزل کرده، در سودای مشارکت در قدرت به مشاطه گر قدرت
تبديل می‌شود.
هر فعاليت مطالباتی که قدرت و حکومت را مخاطب قرار دهد فعاليتی
«سياسی» است چرا که نفی کننده و نقض کنندهء «اصلی» و توانمند
«حقوق» مردم، نهادی جز نهاد حکومت و دولت نيست. حکومت، مثلاً، از
طريق قانون اساسی اش، می تواند جامعه را دچار تبعيض های گوناگون
کند. در اين صورت، هر تبعيض برخاسته از قانون اساسی و اعمال شده به
دست حکومت و دولت (
يا
قدرت) صراحتاً امری «سياسی» است و مخالفت با آن نيز قطعاً «فعاليتی
سياسی» است.
◄
پيوند
برای شنيدن و دانلود
فايل صوتی
با صدای سعيد بهبهانی
◄
ملی–
مذهبی‌ها به جای بازگشت به مصدق، مصدق را ملی–مذهبی کرده‌اند و عکس او را به
عنوان نماد یک شخصیت ملی – مذهبی در صفحات تبلیغاتی خود نصب
کرده‌اند. این کار نه تنها تحریف تاریخ و دستبرد شخصیتی است
بلکهاصولاً به بیراهه رفتن است. مصدق به هیچ روی مبرا از خطا و اشتباه نبود.
منظور محور اصلی راه و مشی سیاسی کلان اوست که راهگشای آینده ایران
است.
اگر زمانی جمهوری اسلامی تحول پیدا کند و نظام سیاسی در ایران عوض
شود، شبکهء اقتصادی روحانيت، که اینقدر عظیم و ریشه دار است و در
هر شهر دور و نزدیکی پایگاه و جایگاه دارد، به راحتی تغییر پذیر
نیست. این نیاز دارد که پژوهشگران ما، به سراغ این بحث ها بروند و
بسیاری از کارهای نشده را انجام دهند. و همچنین جامعهء مدنی باید
هر چه بیشتر فشار بیاورد تا روحانیت را پاسخگو کند و مخصوصا از
روحانیت بخواهد اقتصادش را شفاف کند.
یکی از مشکلات اصلی ما در طرح اندازی مبارزه با نظام اسلامی،
مسئلهُ «خشونت»
است که هنوز تکلیف
مان را با آن روشن نکرده ایم. مدتی
ست که دائم شعار احتراز از خشونت را به گوش
مان می
کنند؛
از طرف مقابل هم صحبت از مبارزهُ مسلحانه دارد دوباره مطرح می
گردد. این دو خطا مکمل هم است. وحشت از خشونت و شیفتگی نسبت به آن،
هر دو نشانهُ سردرگمی است در مقابل این پدیده. خشونت، چه حاضر و چه
غایب، هر قضاوتی راجع به خودش و هر تصوری راجع به استفادهُ از آن
داشته باشیم، در مبارزه نقش محوری خواهد داشت. پس باید ببینیم از
آن چه می
توان طلبید و چه نمی
توان؛
و چه موضعی می
توان و می
باید در قبال
اش
اتخاذ نمود.
من در زاهدان و سراوان و کنارک و چابهار بوده ام، و با
هم میهنان بلوچ محشور شده ام و از دردهای آنان آگاه هستم. مهربانتر
و صلح جوتر و میهمان نوازتر از این ایرانیان اصیل کمیاب است، و
فقیرتر و محرومتر
و بی پناهتر
از آنان نیز کمیاب. در
سدهء
بیست و یکم شرایط زندگی و رفاه هم میهنان بلوچ ما از زندگی آنان در
بیست و پنج سده پیش عقب افتاده تر است.
نارضایتی مردم از دولت مرکزی، و بی اعتمادی دولت مرکزی به
بلوچستان، از دیرباز دولت به دولت تا کنون منتقل شده و استان به
حال خود رها شده است. در صورتیکه
مردم بلوچستان خیلی ایرانی تر از مردمانی که کشور را اداره می کنند
هستند و به سرزمین ایران وفاداری تاریخی دارند.
پدر امید بهروزی، یکی از زندانیان سیاسی مجروح شده، در گفتگو با
"ایران وایر" گفت: «می خواهم از شخص رهبری بپرسم که آیا می داند در
زندان چه برسر فرزندم آمده است؟»! پرسش این پدر دردمند، و در عین
حال ساده دل، انسان را شگفت زده می کند... بنا بر نص صریح قانون
اساسی اين حکومت، رهبر "مدیر، مدبر و آگاه" است و تردید پدر
رنجدیده و ساده دل امید بهروزی نسبت به "آگاهی" مقام معظم، خود در
شمار کارهایی است که بسیاری از زندانیان بند 350 زندان اوین به
اتهام هایی کمتر از آن گرفتار داغ و درفش و شکنجه و زندان شده اند:
توهین به مقام معظم رهبری!
من
اگر بخواهم یک روزی باز کنم و بگویم که چه چیزهایی در دههء شصت در
این زندان‌ها، در دههء هفتاد، در دهه هشتاد، در سال هشتاد و هشت در
زندان‌های مختلف دیدم شاید دنیا به شگفت بیاید. هیچوقت این اجازه
را ندادند که من افشا کنم. اين که الان اتفاق افتاده گوشه‌ای از
این مسئله است. بنابراین این کارها را اینها می‌کنند و کردند و به
دروغ تکذیب می‌کنند. حالا می‌بینید فردا که اینها افشا شد و
خانواده‌ها رفتند ملاقات کردند و آنها تایید کردند، می‌گویند اینها
خودشان خودشان را زدند. با هم دعوا کردند. با هم دعواشان شده چند
نفر مجروح شدند.
عماد به آور نامه ای نوشته و از دردی که بر امثال او می رود و
بهایی که امثال او می دهند، با نجابتی غریب که فقط امثال او دارند،
جوانمردانه نالیده است؛ که: او حتا بخشیده بود ولی "اینها" او را
زدند! اما براستی «اینها» چه کسانی هستند؟ من تأسف می خورم که هنوز
نه مردم ایران و نه هم حزبی های ملی ـ مذهبی اين جوان و نه حتا خود
این جوان نگون بخت نمی دانند که "اینها" چه کسانی هستند.
تلاش برای برون رفت از اين بن بست تاريخی اندکی بيش از صد سال عمر
دارد که در کنار تاريخ چند هزار ساله ی استبدادی ايران به دقيقه ای
از بيست و چهار ساعت شبيه است. شايد بتوان انقلاب مشروطيت را
نخستين کوشش سازمان يافته ی بخشی از مردم ايران برای شکستن طلسم
استبداد قلمداد کرد. اما اين امر نيز در طول يک قرن گذشته ره به
جايی نبرده است: از استبداد قجری به استبداد پهلوی و از آن به
استبداد اسلامی رسيده ايم و هنوز اندر خم کوچه ای از هفت شهر بزرگ
آزادی درجا می زنيم. تداوم و سرسختی پديده‌ء استبداد ما را فرا
می‌خواند که به‌طور عميق‌تری به موضوع نگاه کنيم؛ يعنی به جای درک
ضعف تلاش‌ها در از جا کندن استبداد، به توانايی عوامل نگه
دارنده‌ی استبداد نيز توجه کنيم. از اين روی شايد بد نباشد
بپرسيم: راز بقای استبداد در ايران چيست؟
رهبر جمهوری اسلامی، در پشت نقاب «نرمش قهرمانهء»، اعتراف می کند
که با ادامهء مذاکرات هسته ای، با کیفتی که دولت روحانی تعیین
کرده، موافق است؛ با این توجیه که اين کار موجب می شود تا «فضای
خصمانهء جبههء استکبار جهانی بر ضد ایران» شکسته شود! به عبارت
ديگر، و در رابطه با پذیرش خاضعانهء همهء شروط گروه 1+5 و آژانس
انرژی بین المللی اتمی توسط رژیمی که در حال عقب نشینی کامل از
برنامه های هسته ای خويش است، واقعیت ها چشم انداز دلهره آوری را
ترسيم می کنند.
در
سخنرانی های ملایان، از آن رو که بنیان و مرجع امور با «خردِ»
انسانی همخوانی زیادی ندارد و بیشتر بر «اطاعت و تسلیم» و یا
«باور» بنا می گردد، لازم است که بتوان بر احساسات شنونده مؤثر
بود. از این رو پس از انقلاب سال 57 ایران، چه آیت الله خمینی و
چه نسل ملایان پس از او، یک مجموعهء واژه های خاص و «ادبیات» سیاسی
مناسب «جهان بینی» خود را به مردم ایران تحویل دادند و سپس، با
سپردن میدان های تبلیغاتی به سخنوران منبری، مرثیه سرایان نوحه
خوان و قلم بدستانی چون سردبیران روزنامه ها، توانستند این هجمهء
فرهنگی مدرنيت ستیز را بر مردم ایران تحمیل نمایند.
در
فروردينماه 1392
چند
تن از معتقدان سکولار دموکراسی بر آن شدند تا، در 14 مرداد آن
سال، که صد و هفتمين سالگرد انقلاب مشروطه ايران بود، با
کمک مالی
هوا داران سکولار دموکراسی در ايران، امکان گرد همائی گسترده ای را با نام «کنگرهء سکولار دموکرات
ايران» فراهم آورند. بدين منظور سندی به نام«پيمان
نامهء عصر نو» تهيه و بوسيلهء بيش از 150 تن از
فعالان سياسی به امضاء رسيد و بر بنياد آن «کنگره» در
دو روز پيش از 14 مرداد در شهر واشنگتن برگذار شد. (سايت کنگره) چند ماه پس از اين واقعه، با همرائی چند سازمان سياسی مختلف، نهادی
با نام «مجمع سازمان های سکولار دموکرات ايران» بوجود آمد. اين
«مجمع»، بر بنياد اساسنامهء خود، تصميم دارد که هر ساله، در 14
مرداد و سالگرد انقلاب مشروطه کنگرهء ساليانهء سکولار دموکرات های
ايران را بر پا دارد.
در
روز 13 مرداد 1392، و طی آخرين جلسهء «نخستين کنگرهء سکولار
دموکرات های ايران»، عده ای از حضار گرد هم آمده و بعنوان
«هيئت
مؤسس»
تصميم
گرفتند تا نهادی را با نام «جنبش سکولار دموکراسی ايران» پايه
گزاری کنند. در همين جلسه اعضاء اولين «شورای
دبيران جنبش» برگزيده شدند و
نمودار تشکيلاتی
جنبش نيز به تصويب رسيد. شورای دبيران بلافاصله، پس از انتخاب
هيئت مشاورين
خود، دست به کار نهائی ساختن
اساسنامهء
جنبش شده و با ايجاد «پايگاه رسمی جنبش» اين اساسنامه را منتشر
نموده است تا بتواند، با دريافت نظرات مؤسسان و اعضاء بعدی، آن را
در مجمع عمومی آيندهء جنبش به بحث و تصويب بگذارد. همچنين
«جنبش» اکنون
يکی از مؤسسان «مجمع سازمان های سکولار دموکرات ايران»
نيز محسوب می
شود.
نقش
ویرانگر
اقتصاد
روحانیت شیعه پس از انقلاب
من
اگر بخواهم یک روزی باز کنم و بگویم که چه چیزهایی در دههء شصت در
این زندان‌ها، در دههء هفتاد، در دهه هشتاد، در سال هشتاد و هشت در
زندان‌های مختلف دیدم شاید دنیا به شگفت بیاید. هیچوقت این اجازه
را ندادند که من افشا کنم. اين که الان اتفاق افتاده گوشه‌ای از
این مسئله است. بنابراین این کارها را اینها می‌کنند و کردند و به
دروغ تکذیب می‌کنند. حالا می‌بینید فردا که اینها افشا شد و
خانواده‌ها رفتند ملاقات کردند و آنها تایید کردند، می‌گویند اینها
خودشان خودشان را زدند. با هم دعوا کردند. با هم دعواشان شده چند
نفر مجروح شدند
دلايل
تسليم رژیم اسلامی در مقابل غرب
.jpg)
