بیهوده نباید امیدوار بود که خوانش تازه ای از متن های مقدس و حدیث ها و روایت ها چاره ساز باشد. بیهوده نباید دل خوش کرد که فلان ملای فکلی وحی را انکار کرده است و بهمان آیت الله، انتظار را نمادی سمبولیک خوانده است و یا با فلان بهایی چای خورده است. این ها رویدادهای حوزوی ست که حاکم بودن آخوندها، آنها را به میدان رسانه های همگانی می کشاند. به گمان من آنچه دین را در دنيای کنونی برای کشورهاِیی مانند ایران بی معنا می کند، رونق اقتصادی و کار و سرگرمی و دلگرمی و امیدواری مردم به زندگی ست.

خوشحالم که رأی ندادم!

روایتی وارده از یک دختر ایرانی

چند ماهی از شروع به کار دولت روحانی می گذرد؛ مردی که با شعار تغییر آمد با رنگی بنفش که شاید آرزوهای روشن نسل من را وعده ی تحقق می داد! در آن روزها من هم به واسطهء دوستی که پدرش یک اصلاح طلب است در جلساتی که دانشجوها گرد هم می آمدند و در مورد رئیس جمهور احتمالی ایران دکتر حسن روحانی بحث و مناظره میکردند شرکت می کردم... در روز انتخابات، بسیاری از اطرافیان من و همان دخترانی که به دنبال  برابری اجتماعی زن و مرد بودند به دکتر روحانی رأی دادند اما حسی که از درون مرا از رأی دادن مأیوس می کرد در خانه ام نگه داشت!

اعتدال يا روانپريشی گريز ناپذير؟

آقای حسن روحانی، رئيس جمهور حکومت اسلامی ِ مسلط بر ايران، دولت خود را «دولت اعتدال و تدبير» خوانده و مدعی است که «کليد» حل بحران های غالب بر ايران را، از طريق استقرار اعتدال در امور مملکت، در دست دارد. در اين مقاله قصد من آن است که اندکی بر معنای «اعتدال» بطور کلی، و مفهوم  مورد نظر ايشان بطور خاص، توقف و تأمل کرده و، به مدد يافتن معيارهای واقعی برقراری «اعتدال» در جامعه، امکانات عملی رسيدن به آن را در حکومت اسلامی ِ ايشان بسنجم. ◄

بسی بیش از زنجیر...

الاهه بقراط

جنبش کارگری نه در کشورهایی که ادعای حکومت کارگران داشتند بلکه در کشورهای سرمایه‌داری، قوی‌ترین جنبش اجتماعی باقی ماند تا با وجود رفاه نسبی و بر هم خوردن مناسبات سنتی کار و سرمایه، همچنان از حقوق «زحمتکشان» دفاع کند. برای کشورهایی مانند کشور ما اما جنبش کارگری همچنان نماد مبارزه برای عدالت است. زیر فشار قرار دادن تشکل‌های مستقل کارگری و تسلط همه جانبهء رژیم اسلامی بر همهء حرکات کارگران، جنبش کارگری ایران را با دیگر جنبش‌های اجتماعی از جمله جنبش زنان و جنبش دانشجویی هم‌سرنوشت ساخته است.