کاربست زبان روان و بسامان، و بیان روشن در ارائۀ اساسنامۀ یک جنبش مترقی اهمیت فراوان دارد. داشتن منطق استوار و روشن در بیان، یکی از مهم‌‌ترین ویژگی‌های اساسنامه است. این منطق باید در شکل، ساختار و محتوای اساسنامه بازتابی کامل یافته باشد. وجود هر گونه گسیختگی بیانی و نفوذ هر گونه خلل در ساختار اساسنامه نشانۀ گسیختگی و خلل در تفکر، محتوای کار، استراتژی و تاکتیک آن جنبش است. اساسنامه در عین حال باید تهی از هرگونه تکرار مکررات باشد، چه تکرار نشانۀ دوباره‌کاری‌های بی‌هوده توسط آن تشکیلات است.

وزیر ارشاد در شروع کار خود به صف منتقدان سانسور پیوست و با این کار نشان داد که ادامهء سانسور به شکل موجود برای حاکمیت بسیار سخت شده است. گرچه به زودی معلوم شد که ژست انتقادی ایشان نمایشی بیش نیست، با این حال با برخاستن صدای انتقاد از تریبون دولتی آواهای در گلو ماندهء بیشتری در جامعه طنین انداز شد. گزارش و خبر و مقاله و مصاحبه در بارهء سانسور در نشریاتی به چاپ رسید که تا پیش از این حتی واژهء سانسور را به کار نمی بردند. نامهء سرگشادهء دویست و چهار نویسنده به وزیر ارشاد در این دوره منتشر شد. امضاکنندگان پیشنهاد داده بودند که مجوز کتاب برداشته شود و نویسندگان مسئولیت عبور از ضوابط سانسور را خود به عهده بگیرند. کانون نویسندگان ایران نیز همواره خواستار لغو هر گونه سانسور در جامعه و خواهان آزادی بیان بی هیچ حصر و استثنا برای همگان بوده است.

نظر سايت اخبار روز: رای های خورده شده ی مردم، خون های ریخته شده بر زمین، زندگی هایی که در کهریزک و اوین و گوهردشت و ده ها زندان بانام و بی نام دیگر بر باد رفت... این ها بخشی از «طلب» مردم ایران از حکومت در سال 88 و وقایع بعد از آن است که به ثبت رسیده است. اکنون محمدرضا خاتمی می گوید: اصلاح طلبان این طلب ها را بخشیده اند. او هر چند می گوید که اصلاح طلبان از آرمان هایشان گوتاه نیامده اند، اما می افزاید آن ها «واقع گرا» شده اند، خواست های خود را محدودتر و کوچک تر کرده اند و حاضرند همچنان صبر کند.

هدف استراتژیک دولت اوباما و جناح کبوترها همچنان "براندازی نرم ِ" رژیم ولایت فقیه است. هدف کوتاه مدت ایالات متحده اما سوراخ کردن رژیم از طریق مشروعیت دادن به جناح های رقیب ولایت فقیه، در عین حفظ "ساختار" تحریم ها، به مثابه یک اهرم فشار کارآمد، و در دراز مدت هدایت رژیم به سمت "فروپاشی" است. نبرد اصلی بر سر تصاحب قدرت سیاسی در آن نقطه صورت خواهد گرفت. دست بدست شدن قدرت سیاسی در ایران مسالمت آمیز نخواهد بود؛ بویی که شاید به مشام بعضی ها رسیده باشد، بوی کباب به حاکمیت رسیدن مسالمت آمیز "راست میانه" نیست، تنها بوی داغ شدن حمار جنگ طلبی است.

موسای هفتاد و هفت ساله در دورهء مبارک از سال نود و يک تا دو هزار و يک وزیر امورخارجه‌ء مصر بود و بعد دبیرکل اتحادیه‌ء کشورهای عرب شد. پس از انقلاب سال دو هزار و يازده در انتخاباتی که اخوان المسلمین و اسلامیست‌ها پیروز شدند، کاندید ریاست جمهوری بود. پس از سرنگونی آن‌ها،ارتش حکومت موقتی تشکیل داد و حالا موسای حقوق دان در کار نوشتن قانون اساسی جدیدی است که قرار است در پایان سال به رفراندوم گذاشته شود.

در چنین فضایی، اولین سئوال از سران حکومت اسلامی ایران، این است که چرا تاکنون میلیاردها دلار از درآمدهای کشور را از کانال های نهان و آشکار صرف دست یابی به سلاح های اتمی کرده اید؟ اکنون چه اتفاقی افتاده است که بر سر توافق با رقبایتان به همدیگر تبریک می گویید؟ کجا را تسخیر کرده اید؟ چه دستاوردی را برای جامعهء ایران به ارمغان آورده اید که این چنین ذوق شده از رهبر و روحانی گرفته تا رفسنجانی و خاتمی و رییس مجلس و غیره به همدیگر تبریک می گویید؟! آیا غیر از این است که این سیاست شما و همهء سیاست های تاکنونی تان، مملکت را به قهقرا برده و اکثریت شهروندان کشور را در معرض خطرات مختلف به ویژه گرانی و تورم، بی کاری و فقر فزاینده قرار داده اید؟

اکنون معلوم شده که تصمیم به تغییر جهت سیاست رژیم در قبال آمریکا از مدتی قبل از انتخابات از سوی خامنه‌ای گرفته شده است، و انتقادات صریح در مناظره‌های تلویزیونی از سیاست هسته‌ای جلیلی (از سوی سایر نامزدها)، دعوت خامنه‌ای از مخالفان نظام برای شرکت در انتخابات و حمایت او از اقدامات روحانی و ظریف در عین حمله به آمریکا در همین راستا قابل توضیح است. برای بسیاری این امر یادآور سال شصت و هفت و «جام زهر»ی است که آیت الله خمینی سر کشید. ولی اگر این مقایسه را بپذیریم، توافق ‌نامهء اخیر را باید تنها نوشیدن «جرعه اول» آن دانست...