جدال و کشمکش بین میانه روها و اصولگرایان در همهء قرارها و ملاقات هایمان به چشم می خورد. از انزوای کنونی که رشد رانت خواری در مقیاس وسیع را در پی داشته است صاحبان قدرت سود می برند. منافع آنها از این انزوا آنها را سرسخت تر کرده است. به دلیل اینکه محافظه کاران اکثریت را در مجلس دارند بسیار با اعتماد به نفس عمل می کنند. در بخش های نظامی، سیاسی و اقتصادی کارت های برنده ای دست شان است. بعلاوه، برای آقای روحانی تقریباً غیرممکن است که بدون ایجاد تحرک در زمینهء مسایل داخلی، مثل بازسازی اقتصاد، در روابط با جامعهء بین المللی دگرگونی چشمگیری به وجود آورد.

حیله‌های صهیونیستی از قطعنامه سخیف جامعه اروپا سر درآورد!

این گروه های خشمگین بلوچ که دست به کارهای خشونت بار می زنند از عربستان نیامده اند، هرچند می شود از آنها علیه منافع ملی ایران بهره برداری کرد. اینها ایرانی هستند، و سرشت ایرانی آنان با خشونت بیگانه است؛ ولی وقتی شاهد اینهمه تبعیض و بی عدالتی و عقب افتادگی باشند و صبرشان تمام شود، هیچ نیرویی جلودارشان نیست. روحانیت اهل سنت در طی این سه دهه نشان داده اند که با خشونت و بی قانونی مخالف هستند و آبادانی و سربلندی ایران برایشان از هر چیز دیگر مهمتر است. جمهوری اسلامی باید این تبعیض غیرانسانی را متوقف کند و به آنان همان آزادی را بدهند که روحانیان شیعه از آن برخوردارند.

پدیدهء از خود بیگانگی در اصلاح طلب سکولار!

بهزاد كریمی

از زاویهء نگاهی معین به صف آرایی ‌های سیاسی ِ موسوم به «اپوزیسیون استبداد ولایی»، و نيز «اپوزیسیون» در منعطف ترین برداشت از آن، با سه جریان عمومی مواجهیم که نسبت آنها با همدیگر از یکسو، و بویژه کیفیت عمل جریان دوم - که تمرکز بر آن نیز دقیقاً موضوع همین نوشته است- از سوی دیگر، جای درنگ و مطالعه دارد. اولی «شبه اپوزیسیون» است، دومی «نیمه اپوزیسون» و سومی «اپوزیسیون» [يا] «سکولار دمکرات‌ها» - اعم از دین باوران و بی دینان- که، در پی عبور از نظام مبتنی بر دین، در نهایت زیر یکی از دو استراتژی سرنگونی طلبی و تحول طلبی عمل می کنند.

ملی – مذهبی ها اتحاد مصدقی ها را مشکل کرده اند!

همایون مهمنش

«نهضت آزادی» از طیف های سیاسی نهضت ملی ایران بود که “دین را از سیاست جدا نمی‌دانست”. جمعی از مذهبی های نهضت ملی در سال 1378 عنوان «ملی – مذهبی» به خود دادند. اعضاء طیف ملی – مذهبی عموماً افرادی صادق در مبارزه علیه استبداد بوده و بویژه در دهه های اخیر برای طرح نام مصدق در کشور کوشش زیادی نموده اند ولی متاسفانه روش سیاسی ایشان در زمینهء دخالت مذهب در سیاست، بویژه در دوران حساس انقلاب در تقابل با اهداف نهضت ملی ایران و نهضت مشروطه بوده و حتی گذشتهء خود این طیف را نیز، که در برابر کاشانی ها جانب مصدق را گرفتند، مخدوش می نماید.

هدف از نوشتن اين مقاله پرداختن صرف به حادثهء نکبت بار «همه پرسی فروردين پنجاه و هشت» نيست بلکه چون بنظر می رسد که دير يا زود، و چه بخواهيم و چه نه، زمان فروپاشی حکومت اسلامی و تشکيل يک «دولت موقت» يا «گذار ِ» ديگر نيز فرا خواهد رسيد و موضوع رفراندوم و انتخابات نيز ديگرباره در دستور کار قرار خواهد گرفت بايد ببينيم که از حادثهء سال پنجاه و هشت، و سوابق آن، برای روياروئی با حادثهء سال نامعلومی که در انتظار ملت ما نشسته است، چه درس هائی می توان گرفت.◄

مانور خامدستانه و ناموفقی که توسط غربیان انجام گرفت، به غرب چیزی نرساند. ولی جبههُ غرب لطمهُ خاصی هم ندید مگر جریحه دار شدن غرورش که چرا همه به حکم اش گردن نمی گذارند. روسیه هم که منفعت اصلی را برد. در نهایت، بازندهُ اصلی، چنانکه باید، اوکراین بود. این اصلی است که هیچگاه تغییر نمی کند، پرداخت صورتحساب همیشه بر عهدهُ طرف ضعیف است. حکایت مکرر است و کلاسیک، با تمام سر و صدایی که بر سرش برپا شده، چیز جدیدی در آن نیست، حتی خطاهای نوین.

رجب اردوغان در برابر امتحانی بزرگ
محسن ذاکری