روشنفکری که تغيير را تنها از بالا باور دارد، جايگاه اجتماعی خود را به عمد يا به سهو فراموش می‌کند و در ناخودآگاه خود به اين احساس می‌رسد که می‌تواند، با رعايت زبان گفتار خودکامگان، و پند و اندرز دادن به آنان، آن‌ها را به تغيير رويه و مدارا وادار کند. به اين ترتيب، کسی که حالا ديگر، در تعريف نهائی از روشنفکر، به "روشنفکرنما" تنزل کرده، در سودای مشارکت در قدرت به مشاطه گر قدرت تبديل می‌شود. روشنفکر مشاطه گر، از آنجا که حل مشکلات جامعهء خود را مشروط به حل تضادهای ميان جناح‌های حاکم می‌داند، در نقش "چينی بند زن" هم ظهور می‌کند و می‌کوشد اجزای از هم پاشيدهء هيئت حاکمه‌ را به هم بند بزند.

هر فعاليت مطالباتی که قدرت و حکومت را مخاطب قرار دهد فعاليتی «سياسی» است چرا که نفی کننده و نقض کنندهء «اصلی» و  توانمند «حقوق» مردم، نهادی جز نهاد حکومت و دولت نيست. حکومت، مثلاً، از طريق قانون اساسی اش، می تواند جامعه را دچار تبعيض های گوناگون کند. در اين صورت، هر تبعيض برخاسته از قانون اساسی و اعمال شده به دست حکومت و دولت (يا قدرت) صراحتاً امری «سياسی» است و مخالفت با آن نيز قطعاً «فعاليتی سياسی» است. ◄

ملی– مذهبی‌ها به جای بازگشت به مصدق، مصدق را ملی– مذهبی کرده‌اند و عکس او را به ‌عنوان نماد یک شخصیت ملی – مذهبی در صفحات تبلیغاتی خود نصب کرده‌اند. این کار نه تنها تحریف تاریخ و دستبرد شخصیتی است بلکه اصولاً به بیراهه رفتن است. مصدق به هیچ روی مبرا از خطا و اشتباه نبود. منظور محور اصلی راه و مشی سیاسی کلان اوست که راهگشای آینده ایران است.

حقوق تاریخی و قانونی ملت ایران در دریای مازندران، بر پایه‌ی قراردادهای معتبر میان ایران و اتحاد شوروی، روشن، مسلم و مسجل است. هیچ کس و هیچ مقامی نمی‌تواند و اجازه ندارد از سوی ملت ایران  قراردادی را امضا کند که کوچک‌ترین خدشه‌ای بر حقوق تاریخی و قانونی ملت ایران در دریای مازندران (کاسپیان)‌ وارد نماید. از این رو، پذیرش سهم کم‌تر از پنجاه درصد در این دریا، در حکم تجزیه‌ء ایران است.