جان برد، وزیر امور خارجه کانادا، در آستانه‌ی صدمین روز روی کار آمدن دولت حسن روحانی در ایران، بار دیگر اعلام کرد که دولتش، دولت تازه‌ی ایران را با توجه به اقدامات عملی‌اش در زمینه‌ی بهبود وضعیت حقوق بشر و رفع سانسور اینترنت مورد قضاوت قرار خواهد داد و نه با سخنانش. او از جمله گفته که «جلوی دوربین ایستادن و درباره تغییر، توییت کردن کار خیلی راحتی است. دشواری آن، در پیگیری کردن، تصمیمات سخت گرفتن، و آغاز تغییرات واقعی است». او با تاکید کرده بر این‌که «شرایط موجود، و هم‌چنین مردم ایران که مدت‌ها است رنج کشیده‌اند به ما اجازه‌ی ساده ‌لوحی را نمی‌دهند» افزوده است: «این موضوعات ما را در مورد اراده رهبران ایران به تغییر دل‌گرم نمی‌کند. دولت ایران باید برای نشان دادن تصمیم خود به تغییر در زمینه حقوق بشر، قدم‌های بزرگ‌تر و جدی‌تری بردارد تا نگرانی جامعه بین‌المللی از شرایط حقوق بشر مردم ایران برطرف شود».

خامنه‌ای حاضر به پذیرش مسئولیت تصمیم‌های خود نبوده و نیست. به همین دلیل بصورتی "انقلابی" و "قاطع" جسارت بیان صریح نظر خود را ندارد. در سیاست خارجی جدید ایران بعد از انتخاب حسن روحانی هم که نوعی تغییر رفتار و تلاش برای نزدیکی به غرب تفسیر شده است، این تصور که آیت‌الله خامنه‌ای به دلیل بدبینی به غرب از مصالحه با آنان خودداری می‌کند، نادرست است. او بیش از هر چیز نگران تصویری است که از خود ترسیم کرده و به همین دلیل نمی‌تواند با صراحت موضع خود را بیان کند. او منتظر است تا متناسب با فرجام مذاکرات، موضع رسمی خود را اعلام کند. اگر مذاکرات به نتیجه رسید از کرامات "ولی امر مسلمین جهان" خواهد بود و اگر به نتیجه نرسید گفته خواهد شد که "مقام معظم رهبری" گفته بود که به امریکا و مذاکره با آنان خوش‌بین نیست.

سیاست بدون «سازش» عملا وجود ندارد. نوشیدن جام زهر آتش بس با عراق به سود کشور و مردم و هم چنین رژیم بود. نوشیدن جام زهر اتمی نیز به سود ایران است اما اینکه آیا در عمل به سود رژیم نیز خواهد بود یا نه، باید دید. پس نباید چشم بر ابعاد این سازش که از سوی رژیم مخفی نگاه داشته می‌شود و هم چنین بر شرایط داخلی ایران بست. باید به مردم توضیح داد: این سازش برای شما نیست، برای رژیم است! از همین رو حکومت همه را فرا خوانده تا از آن پشتیبانی کنند! اما این سازش، بدون آنکه رژیم بخواهد، جامعه را نیز به فرصت‌های تازه مجهز می‌کند.

بعد از انتخابات اخیر، اصلاح طلبان شعاری را مطرح کردند تحت عنوان «ما به دنبال سهم خواهی نیستیم» و «سهم خواهی بد است»... این نیرو با این شعار به رواج دروغ و فساد در سیاست ایران دامن زده است. اساس سیاست یعنی سهم خواهی. اصلاح طلبان در حالی که در پشت پرده برای خزیدن به داخل قدرت و گرفتن پست و مقام مسابقه می دهند و حتی از امروز تا فردا پرچم و حزب عوض می کنند، در روی صحنه به طور مرتب به جامعه القا می کنند که «سهم خواهی» بد است. هدف اصلی این شعار متوجه ی مردم است که رای بدهند و سهم نخواهند، آقای روحانی را به قدرت برسانند، اما به توقعات دامن نزنند. در این سیاست چون «رای دادن» یک «وظیفه» است حتی اگر قرار نباشد چیزی را عوض کند، بنابر این رای دادن خوب است و سهم خواستن بد است.

آنچه «وعده و وعيد انتخاباتی» خوانده می شود چيزی جز ارائهء فهرستی از «بدهی ها»ی نامزدهای تصاحب قدرت به مردم نيست؛ و مردم حق دارند پس دادن اين بدهی ها را «مطالبه» کنند. مگر معنای اين سخنان آقای روحانی، چيزی جز شرح بدهی هاست: «اساس کشور باید بر اساس قانون و ادامهء آن دارای شفافیت باشد... باید با شفافیت با مردم حرف زد، باید آمارها دقیق باشند...» امروزه، در يک رابطهء مدرن و متمدن، اين «بايد»ها را معمولاً مردم صاحب حق و طلبکار از حکومت می گويند و خواستاران قدرت پاسخ شان می دهند که «سمعاً و طاعتاً!» اما در کشور ما اين رابطه معکوس گشته است.

 پيوند برای شنيدن و دانلود فايل صوتی با صدای سعيد بهبهانی ◄