به گزارش افکارنیوز؛ سید احمد رضا دستغیب، اظهار داشت: ما احکامی را در برنامه پنجم توسعه برای بسیج پیش بینی کردیم که باید این نیرو به سی ميليون نفر افزایش پیدا کند و این جذب را داشته باشد و در عرصه‌های مختلف و از جمله سازندگی و بحث جهاد علمی هم رشد بیشتری را داشته باشد و این مجموعه تکالیف اقتضاء می‌کند که هر ساله ما شاهد «رشد مطلوب و منطقی بودجهء بسيج» باشیم. سال گذشته بودجهء بسیج در لایحه ششصد و چهارده میلیارد تومان پیش بینی شده بود که این در قانون بودجه به هشتصد و چهارده میلیارد افزایش یافت. ولی شاهد هستیم که در لایحهء امسال این بودجه رقمی حدود بودجهء سال گذشته است که، چهارده لحاظ رشد پيش بينی شده در قانون بودجه، اعتبارات امسال بسیج کاهش نشان می دهد؛ ضمن اینکه سال گذشته نیز بودجهء تخصیص یافته بطور کامل پرداخت نشده است. طبیعتاً، در حال حاضر اگر تخصیص صورت گرفته «شرایط مطلوب» خودش را پیدا نکند بسیاری از فعالیت‌های فرهنگی(!) و اردوهایی که در کانون های بسیج و پایگاه های مقاومت برگزار می‌شود متوقف خواهند شد. بسیج چون نهادی مردمی است این دغدغه از جانب خود نمایندگان برای آن مطرح است و امیدواریم در این زمينه اصلاح صورت گیرد.

نوشته های عجیبی که مرا می آزارد و رنج می دهد

علی اصغر مومنی

بنظر می رسد که بسیاری، از جمله استاد نوری علا، پژمرده شده اند. ای بابا اگر مبارزه سهل و آسان بود این همه بریده گی و واداده گی و سیاست مماشات و سکوت و تسلیم در میان نبود. [در مورد] توافقنامهء ژنو، اگر چه بسیاری ضعیف بودن اوباما را مطرح می کنند، اما رژیم همین قطعنامه را از روی ذلت و ضعف پذیرفت همانند قطنامه 598 جنگ خانمان سوز دو کشور مسلمان و همسایه. مگر نبود خمینی که شعار «راه قدرس از کربلا» را سر می داد و مداحان رژیم نوحه سرایی می کردند برای آماده گی گوشت دم توپ شدن جوانان این میهن؟ مگر نمی خواست تا آجر آخر ادامه دهد! چی شد؟ ملعون خمینی دید که یک ارتشی راسخ و با عزمی پولادین روز به روز در اعتلا است بنام «ارتش آزادیبخش»، با شم ضد انقلابی و ضد میهنی به فکر بقای حکومت اش بود، والا دلش بحال ملت نسوخته بود و قطعنامه را پذیرفت.

آیندهء سد سازی های ویرانگرانه و دولت روحانی

شکوه ميرزادگی

روند ویران کردن میراث فرهنگی و تاریخی، و نابودی آب و خاک و هوای میراث طبیعی و محیط زیست ایران، به بهانهء «عمران و آبادی»، از آغاز به قدرت رسیدن حکومت اسلامی وجود داشته است. تداوم منظم اين روند خبر از آن می دهد که حکومت همواره روش مشخص و سیستماتیک و دقیقی را در راستای نابودی اينگونه آثار پی گرفته و با تعويض هر دولتی نيز، مسئولان جديد، در عين تصديق ويرانی های انجام شده، تقصير را به گردن دولت قبل از خود انداخته اما خود نيز همان ويرانگری ها را ادامه داده اند.

تئاتر ایران پس از انقلاب، مانند بسیاری چیزهای دیگر، دچار دگرگونی جدی و بنیادی شد. با فروپاشی رژیم سلطنتی و محو همۀ نهادها و ابزارهای سرکوب و خفقان نظام گذشته، یعنی با فروریختن یک نظام سیاسی- اجتماعی و جانشین نشدن نظامی دیگر بعلت عدم آمادگی رهبری انقلاب از پیروزی غیرقابل انتظار، یک هرج و مرج و اغتشاش سیاسی- اجتماعی بوجود آمد که از روی نوعی توّهم به آن گفته شد «بهار آزادی». در این «بهار آزادی» هر کس، هر گروه و دسته‌ای و هر سازمان و حزبی به شکل هیجان ‌زده ای مشغول کار خود بود و همه تصور می‌کردند که در حال بنای جامعه‌ای نوین و آزاد هستند، حال آن که چیزی که در حال شکل گرفتن بود نه هیچ چیز نوینی داشت و نه آزادی!

«بچه های اعماق» را اگر، با توجه به پیرنگ و ساخت و بافتش، رمان بنامیم و رمان بدانیم، رمانی است ناتورآلیستی که در ادبیات داستانی ما در صد سال گذشته نمونه های بسیار اندک شمار دارد. رد پای این ژانر داستانی را در آثار هدایت و بویژه چوبک می توان یافت. در این ژانر از رمان که تکیه بر نکبت و تبه کاری ناگزیر انسان دارد، آدمی بخشی از طبیعتی است که حیوانات هم بخش بزرگتر و گونه گونه تری از آن هستند...

تحليل شرايط سياسی روز

و مسئلهء مطالبه محوری

گفتگو با اسماعيل نوری علا،

گفتگوگر: سعيد بهبهانی