این قوم ستمگر و فاسد، سرزمین مادری ام را به ویرانه تبدیل کرده اند و ملت را در تنگدستی و بیچارگی و سرکوب و وحشت ، زمین گیر کرده اند . افراد و آحاد و احزاب و گروههای و نخبگان ملت را پراکنده و ضعیف ساخته اند و البته بخشی از آنها را با ترفندهای خود به سراب تدبیر و امید کشانیده و هر روز به یک بازی سرگرم نموده که آخرین آن توزیع سبد کالا و رفراندوم ثبت نام برای دریافت یارانه ی نقدی بود. اینک او را در انتظار مذاکرات هسته ای نشانده اند تا روزی در یک سال دیگر این مذاکرات نتیجه بدهد و احتمالا فرجی برای حکومت و نه ملت، حاصل آید. این سرنوشت اقوام و ملت هایی است که بر زمین نشسته و نگاه خود را به دست زندانبانان خود دوخته و از آنها گدایی ترحم و گشودن کلید های اسیری و فقر و بیچارگی دارد.

همزمان با تشدید هشدارهای مسئولین حکومتی در خصوص فروپاشی بنیادهای تولید در کشور از يکسو، و کوک شدن ساز مصالحه جویی با غرب بر سر برنامه های هسته ای، از سوی ديگر، دگر باره شاهد نغمه خوانی گروه های اصلاح طلبی هستیم که اعلام می دارند: «پیش از آنکه در اندیشهء تغییر رژیم و روندِ سیاست در ایران باشیم به نجاتِ اقتصاد کشور فکر کنيم». در واقع، اين خیل ِ ناهمگونِ نیروی هوادارِ اصلاح رژیم ديگرباره بهانه ای یافته اند تا همچنان به ماندگار ساختن حکومت ملایان توصيه کنند.

چگونه بود که روحانیت شیعه منبر محمدی را بر تخت استبداد کهن پادشاهی نهاد و برای توجیه قدرت، و به ویژه برای حفظ قدرت نو یافتۀ خو، به جعل تاریخ و تحریف فلسفه تشیع پرداخت و کُل میراث معنوی و دینی و هست و نیست و آبرو و حیثیت داشته و نداشتۀ نهاد چند قرنی روحانیت شیعه را خرج حفظ و توسعه و تداوم استبداد سیاه سی و پنج سالۀ ای کرد که به قیمت کشتار ملت ایران و به بهای ویران کردن این سرزمین و فراری دادن ملیون ها تن از نیروهای کار ساز از کشور و بی حاصل کردن توانمندی های عظیم علمی و صنعتی و هنری و فرهنگی فرزندان این مُلک فراچنگ آورده بود؟