امر دين و امر سياست  هميشه در طول تاريخ ارتباطى تنگاتنگ با يكديگر داشته اند. دلايل اين رابطه بسيارند و برخى از آنها عبارتند از يكى بودن رهبرى دينى و سياسى در  بسيارى از جوامع شناخته شده و نقش مهم دين در تكوين قوانين اخلاقى ِ تنظيم كننده روابط انسانى (و همينطور رابطهء انسان با خدايان) و نياز به قدرت سياسى براى اجراى مؤثر اين قوانين. گذشته از اينها، قدرت سياسى علاوه بر القاء ترس در مردم از طريق مجازات متمردين، به درجاتى از مشروعيت هم نياز دارد و دين مى تواند به عنوان  ابزارى مناسب براى كسب اين مشروعيت به كار گرفته شود. گروهى از جامعه شناسان و انسان شناسان پا را از اين فراتر گذاشته و اصولاً يكى از دلايل اصلى تكوين دين را  توجيه هرم قدرت سياسى در جوامع  اوليه و، در نتيجه، تحكيم ساختار اجتماعى آنها  مى دانند.

سیاست بدون «سازش» عملا وجود ندارد. نوشیدن جام زهر آتش بس با عراق به سود کشور و مردم و هم چنین رژیم بود. نوشیدن جام زهر اتمی نیز به سود ایران است اما اینکه آیا در عمل به سود رژیم نیز خواهد بود یا نه، باید دید. پس نباید چشم بر ابعاد این سازش که از سوی رژیم مخفی نگاه داشته می‌شود و هم چنین بر شرایط داخلی ایران بست. باید به مردم توضیح داد: این سازش برای شما نیست، برای رژیم است! از همین رو حکومت همه را فرا خوانده تا از آن پشتیبانی کنند! اما این سازش، بدون آنکه رژیم بخواهد، جامعه را نیز به فرصت‌های تازه مجهز می‌کند.

بعد از انتخابات اخیر، اصلاح طلبان شعاری را مطرح کردند تحت عنوان «ما به دنبال سهم خواهی نیستیم» و «سهم خواهی بد است»... این نیرو با این شعار به رواج دروغ و فساد در سیاست ایران دامن زده است. اساس سیاست یعنی سهم خواهی. اصلاح طلبان در حالی که در پشت پرده برای خزیدن به داخل قدرت و گرفتن پست و مقام مسابقه می دهند و حتی از امروز تا فردا پرچم و حزب عوض می کنند، در روی صحنه به طور مرتب به جامعه القا می کنند که «سهم خواهی» بد است. هدف اصلی این شعار متوجه ی مردم است که رای بدهند و سهم نخواهند، آقای روحانی را به قدرت برسانند، اما به توقعات دامن نزنند. در این سیاست چون «رای دادن» یک «وظیفه» است حتی اگر قرار نباشد چیزی را عوض کند، بنابر این رای دادن خوب است و سهم خواستن بد است.

آنچه «وعده و وعيد انتخاباتی» خوانده می شود چيزی جز ارائهء فهرستی از «بدهی ها»ی نامزدهای تصاحب قدرت به مردم نيست؛ و مردم حق دارند پس دادن اين بدهی ها را «مطالبه» کنند. مگر معنای اين سخنان آقای روحانی، چيزی جز شرح بدهی هاست: «اساس کشور باید بر اساس قانون و ادامهء آن دارای شفافیت باشد... باید با شفافیت با مردم حرف زد، باید آمارها دقیق باشند...» امروزه، در يک رابطهء مدرن و متمدن، اين «بايد»ها را معمولاً مردم صاحب حق و طلبکار از حکومت می گويند و خواستاران قدرت پاسخ شان می دهند که «سمعاً و طاعتاً!» اما در کشور ما اين رابطه معکوس گشته است.

 پيوند برای شنيدن و دانلود فايل صوتی با صدای سعيد بهبهانی ◄

به گزارش تارنمای حکومتی "تابناک": «روزنامهء "تایمز لندن" مدعی شده که غرب در حال تدوین طرحی است که بر اساس آن، جمهوری اسلامی اجازه خواهد یافت به بخشی از درآمدهای نفتی خود که در کشورهای خارجی ذخیره شده و به دلیل تحریم ها امکان انتقال آن به داخل کشور وجود ندارد دسترسی پیدا کند.» چنین امری، جدا از بار تحقیرآمیزی که در آن نهفته است، به معنای به گروگان گرفتن آزادی عمل و حاکمیت و استقلال کشور است و، اگر نیک اندیشیده شود، به روشنی پیداست که طرح آن در آستانهء سالگرد گروگان گیری امریکاییان و اشغال سفارت آنان تا چه حد می تواند معنادار باشد. خبری دیگر نيز حکایت از آن دارد که مشابه این سناریو هم اکنون با چین اتفاق افتاده و عامل آن نیز علی لاریجانی رییس مجلس شورای اسلامی و هیئت همراه اش در سفر به چین بوده اند.